کتاب هایی که خوندم

تو ایران که بودم، کتاب سال بلوا رو خوندم که دوسش داشتم.

کتاب کافه ای به نام چرا رو خوندم که چیز جالبی نبود.

کتاب مامان و معنی زندگی رو شروع کردم که خوشم نیومد و بعد از 50 60 صفحه، بقیه شو فقط ورق زدم ببینم چیز جالبی توش پیدا میشه برای من یا نه که نشد و به نظر من خیلیییی کتاب حوصله سربری بود.

کتاب زمین انسان ها رو شروع کردم که مال سنت اگزوپری بود ولی بعد از 20 30 صفحه رهاش کردم. خوشم نیومد.

بیست سی تا کتابم با خودمون آوردیم که از بین اینا دید و بازدید جلال آل احمدو خوندم و قشنگ بود به نظرم. اما جمله ی خاصی ازش ندارم که بتونم بنویسم. کلا کتابش پر از داستان های کوتاهه که داره فضای فکری (بیشتر مذهبی) آدما رو به تصویر می کشه و اینکه چه تصوری از مذهب دارن و چیا رو رعایت می کنن و چیا براشون بی اهمیته و ... . چون کتاب کوچیکیه، به نظرم ارزش اینو داره که آدم یه بار یه نگاه بهش بندازه. اما اینکه بخواد داستانی داشته باشه و توش اتفاق خاصی بیفته، این جوری نیست.

کتاب درباره ی معنی زندگی ویل دورانت رو خوندم و خیلی خوشم اومد ازش. البته؛ شاید هر مدل آدمی دوسش نداشته باشه ولی من دوسش داشتم. اگر سلیقه تون به من نزدیکه و تو دهه ی چهارم زندگیتون هستین مثل من، بخونینش. شاید شمام دوسش داشتین.

کتابش کلا فقط طرح سواله. قضیه اینه که یه نفری که قصد خودکشی داشته، برای ویل دورانت نامه می نویسه و میگه به من بگو چرا نباید خودکشی کنم.

ویل دورانت به نظرش این سوال جالب میاد و سوال رو برای آدم های مختلفی از فرهنگ ها و موقعیت های مختلفی می فرسته؛ از دکارت و گاندی گرفته تاااا بازیگرها و یه آدم محکوم به حبس ابد و ... .

بعد جواب این آدما رو توی این کتاب گردآوری کرده. یعنی؛ حتی اونایی که جواب داده ان که من وقت ندارم به سوالت جواب بدم رو هم حتی توی کتاب آورده!

اینم بگم که کتاب در نهایت هیچ نتیجه گیری ای نداره؛ نباید انتظار داشته باشین که آخرش بگه خب به این دلایل این آقا نباید خودکشی کنه. کلا می خواد از دیدگاه های مختلف نشون بده که هدف مردم از زندگی کردن چیه.

کتاب پدرسرگی تولستوی رو خوندم. بد نبود. در مورد یه نفریه که همه چیو ول می کنه و میره کشیش میشه.

--

بعدم میام تیکه هایی از کتابا رو می نویسم :).