از همه چی

یکی از ویژگی های آلمانی ها اینه که باید هلشون بدی. هووف!

واسه پروسه ی خونه زنگ زده ام و یه بار هلشون داده ام. گفته ان توی چند روز آینده انجام میدن. ولی خب تجربه شد برام که از این به بعد صبور نباشم و برای هر چیزی دو سه هفته صبر نکنم. هر چیزی نهایتا یه هفته ازش رد شد و خبری نشد، باید زنگ بزنم و بگم قضیه چیه؟!

--

و خب این تجربه مو خیلی سریع به کار بستم برای یه کار دیگه . یه چیزی رو یکشنبه سفارش داده بودم، ایمیل زده بود که به طور معمول بعد از 24 ساعت انجام میشه. چهارشنبه دیدم خبری نشد، گفتم بسشونه دیگه هرچی وقت داشتن. ایمیل زدم، گفتم قضیه چیه؟ میگه ما باید تعیین هویتت کنیم، لطفا کارت شناساییتو بفرست.

منم سریع (شب، قبل از خواب دیدم که جواب داده ان و تو تخت بودم)، همون لحظه از تو ایمیلم پیدا کردم کارت شناساییمو و براشون ایمیل کردم، گفتم الان حله؟! صبح که بیدار شدم دیدم درستش کرده ان.

خب من نمی فهمم همین ایمیلو چرا همون روز اول نمی زنی وقتی می بینی یه مدرکی از من لازم داری؟!

باز امروز دیدم از اون یکی سفارشم که همزمان با این یکی بود خبری نشد، ایمیل طرفو جواب دادم، گفتم تکلیف اون یکی چیه؟

باز از تجربه ام بیشتر استفاده کردم () و حتی اندازه ی اون یکی هم منتظر نشدم. عصری دیدم ایمیلی معلوم نیست کی جواب بدن، زنگ زدم، گفتم تکلیف ما چیه؟ اول گفت سعی می کنم وصلت کنم. ولی بعد که وصل کرد، کسی گوشیو برنداشت. گفت لطفا ایمیل بزن. گفتم خب زده ام که. من برای اون یکی زده ام و آخرش هم خبر این یکیو گرفته ام. گفت یکی دیگه بزن و جدا در مورد این شماره سفارش صحبت کن.

باز یه ایمیل دیگه زدم.

صبح پا شدم، دیدم درستش کرده ان!

--

من نمی دونم چرا ما تو هر شرکتی میریم، اگه مشتری شکایتی داشته باشه، سریع همه ی کارا رو میذاریم کنار، به همون یکی رسیدگی می کنیم. ولی هر جا می رسیم که برعکسه و ما مشتری ایم، شصت بار هی باید هل بدیم پرونده رو تا پیش بره :/!

--

داریم با این آقاهه که بهم عربی درس میده، حرف می زنیم. میگه امروز میریم بازار. چه بازاری؟ میگم نمی دونم. میگه بازار لباس و غذا و میوه. امروز اینا رو تمرین می کنیم. میگم باشه.

بعد میگه الان فرض می کنیم که منم خانمم برای خرید لباس. میگم باشه.

بعد مکالمه ای که تمرین کرده ایم، این جوریه:

* لباس فلان چند؟

- به خدا قسم، کمتر از 225 پوند کمتر نمیتونم بدم. تخفیفم نداره.

* به خدا قسم، بیشتر از 200 پوند همراهمون نیست.

- خسته ام کردی، وردار ببر .

حالا کلی توی این بازار و بازار میوه گشتیم و نرسیدیم به بازار غذا.

میگه هفته ی بعد بازار غذا رو میریم و بازار چیو؟ لباسو. میدونی چرا؟ چون می خوام لباسی که خریده مو پس بدم .

--

داریم با همدیگه کتاب می خونیم (کتابه آلمانیه). یه جا عکس قورباغه رو کشیده بود، صفحه شو میشد بدی بالا، میدادی بالا، زیرش عکس بچه های قورباغه بود. تا دادیم بالا، میگه ئهههه، اینا تدپولن. میگم چین؟ میگه تدپولن؟ میگم تدپول چیه؟ میگه همینا دیگه . میگم آلمانیه؟ میگه نه، انگلیسیه. سرچ کرده ام، می بینم راست میگه.  Tadpole میشه بچه قورباغه. خلاصه، شمام اگه بلد نبودین، الان یاد بگیرین .