روزمره

این نوشته مال چند روز پیشه.

--

دیروز طلحه و لوئی اومدن اینجا و بردیمشون بولینگ. خوب بود. فقط ما عادت نداریم به داشتن بیشتر از یه بچه؛ برامون سخت بود که هی این یکیو بگیریم که نره تو لاین بغلی ها، هی اون یکیو بگیریم که با کفش نره رو مبل.

یه کمی اولش از این بند و بساطا زیاد داشتیم ولی خب کم کم اونا هم یاد گرفتن که وقتی نوبتشون نیست بشینن و شلوغ نکنن.

خوبی بولینگش به نظرم این بود که میشد به ازای شخص و به ازای بازی پول بدی. یعنی اول کار پول نمی دادی. هر چند تا راند که دلت می خواست بازی می کردی، آخرش پولشو می دادی. یعنی می تونستی در لحظه تصمیم بگیری که یه راند بازی کنی یا دو تا. ولی خب بدیش به نظرم اینه که راحت نمیشه رزرو کرد. حالا ما که زنگ زدیم و یه ساعتی گفتیم و رزرو کردیم. ولی دقیقا نمی دونم بر چه اساسی رزرو رو انجام میدن. آخه کسی که میاد، معلوم نیست چند تا راند بازی کنه و کی بره. جدای از اینکه همون یه راند هم معلوم نیست کی تموم بشه. چون بستگی به سبک بازیت داره، میتونی تند و تند توپا رو بزنی و بازی تموم بشه. می تونی وسطش نوشیدنی سفارش بدی و غذا سفارش بشینی و دو تا توپ بزنی و بشینی یه پیتزا بخوری، بعد بری توپ بعدی رو بزنی. نمی دونم برای رزرو زمان بندیش رو چطوری حساب می کنن. ولی هر چی بود، خوب حساب کرده بودن دیگه. ما که رفتین یا لاین خالی بود برامون .

راند اول که تموم شد، از بچه ها پرسیدیم می خوان بازی کنن یا نه که با رای اکثریت، بازی کردن یه راند دیگه!

هر بار هم که اینا توپو برمیداشتن، می بردن، قشنگ انگاری یه کیسه برنج تو دستشون گرفته بودن؛ کج کج راه می رفتن .

لوئی که خیلی تو فاز رقابت نبود. پسرمون و طلحه هم خدا رو شکر، یه بار این یکیشون اول شد، یه بار اون یکیشون. دیگه همه راضی اومدن بیرون.

--

تو راه که داشتیم می رفتیم، به طلحه می گم تا حالا بولینگ بازی کرده ای؟ میگه آره. ولی با یه حالت خیلی ناراحت. میگم دوست نداری بولینگ؟ خیلی ناراحت میگه همیشه می بازم. گفتم این دفعه نمی بازی.

حالا خدا رو شکر که یه راند برد.

--

برگشتنی این بچه ها ما رو کچل کردن که میشه اولش بیایم یه کمی خونه ی شما؟! گفتیم باشه.

اومدیم خونه مون. یه ساعتی اونجا بازی کردن، بعد بردمشون.

وسط بازیشون، پسرمون اومده پایین، میگه مامان، بچه ها میگن میشه یه ده ساعت دیگه هم تو خونه ی ما باشن؟!

گفتم نه مامان، ده دقیقه ی دیگه باید بریم نهایتا.

--

تو راه بولینگ به خونه مون طلحه و لوئی خوابیدن؛ فکر کنم دیشب مامان و باباشون پدرشون دراومده تا اینا رو بخوابونن .

--

یه چیزایی از خونه ی علی هنوز مونده بود که می خواستم بنویسم.

دوست دختر علی، مهشید، خیلی به صراحت می گفت مامان همیشه هم به من، هم به خواهرم می گفت با کسی ازدواج کنین که نخواد کار کنین.

خیلی هم به صراحت می گفت من اصلا از درس خوندن خوشم نمیاد، از کار کردنم خوشم نمیاد. فقط باید مجبور باشم که کار کنم.

ترم پنج هم بود، بدون اینکه یه درس مهم ترم یکشو پاس کرده باشه! میگه خوشم نمیاد ازش. نمی دونم چند واحد پاس کرده، ولی فکر کنم اندازه ی دو ترم هم پاس نکرده باشه.

اون دوره ای هم که با علی تو بحبوحه ی کات کردن بود، کلا حذف ترم کرده بود.

کلا فکر کنم خیلی روی علی حساب کرده. راجع به بچه داشتنم صحبت می کرد و بچه چقدر خوبه و اینا.

این در حالیه که مایی که از اون طرف با علی در ارتباطیم و یه وجهه ی دیگه ای از علی رو می تونیم ببینیم که به مهشید نشون نمیده، می دونیم که علی اصلا فکرای دیگه ای توی سرشه و کلا تو فاز ادامه دادن با این آدم نیست.

نمی دونم آخر و عاقبتشون چی میشه. شایدم اوضاع تغییر کرد و علی با همین آدم موند. فقط امیدوارم آخرش خوب باشه براشون و هر دو تاشون راضی باشن. این جوری نباشه که مهشید الکی وابسته بشه و دلشو خوش کنه و یهویی همه چی تموم بشه.

--

علی برخلاف اینکه خودش خیلی آدم سرخوشیه، مامانش - به گفته ی خودش- خیلی آدم استرسی و حرص بخوریه. میگه حتی مثلا حرص پول منم می خوره که چرا برای ما می فرستی، چرا باهاش فلان نمی کنی و اینا. طوری که علی می گه به مامانم میگم مامان جان من گذشته ام از این پول دیگه. تو واسه پول منم حرص می خوری؟! میگه به مامانم میگم دعا کن اسمتون واسه ماشین درآد. میگه نه مامان جان، من که به زور از خدا چیزیو نمی خوام. بذاریم هر چی قراره بشه، همون بشه.

به علی هم گفتم که مامان من دقیقا نقطه ی برعکس این قضیه است.

یادمه یه بار دبیرستانی اینا بودم، از توی پذیرایی که نشسته بودم و درس می خوندم، می تونستم مامانمو ببینم که توی هال داشت نماز میخوند. خیلی وقت بود نمازش تموم شده بود و همین جوری نشسته بود و به یه نقطه خیره شده بود؛ معلوم بود که داره فکر می کنه.

یهو به شوخی با صدای بلند بهش گفتم مامان چیکار می کنی؟ الکی روی سجاده ات نشستی، فکر نکنی اینا جزو نمازت حساب میشه ها. خدا فقط همون تیکه هایی که داری واقعا نماز می خونی رو حساب می کنه. پا شو جمع کن؛ یه ساعته نشستی، هیچ دعا و نمازی هم نمی خونی.

گفت دارم میگم خدایا برای خواهر بزرگتر فلان بشه، فلان مشکل خواهر کوچیک تر حل بشه، برای برادر بزرگتر این جوری بشه... . خلاصه، کلی دعا داشت واسه همه مون.

میگم مامان دو رکعت نماز واجب خوندی، انننننقدرم توقع داری از خدا؟!

گفت خب خدا بزرگه. باید ازش چیزای بزرگ خواست. برای اون که فرقی نداره من ازش یه چیز بخوام یا دو تا. اگه بخواد، می تونه همه رو همزمان بده. حالا من ازش می خوام. هر چیشو که کرمش بود،همونو بده.

--

نمی دونم باید بگم سال نوتون مبارک باشه یا نه. نمی دونم تغییر سال میلادی براتون مهمه یا نه. ولی حتی اگه براتون مهم نیست هم من میگم سال نوتون مبارک باشه و امیدوارم سال جدید براتون سال خوبی باشه. دیگه برای آرزوهای خوب کردن واسه دیگران که آدم نباید دست دست کنه. اینم بالاخره یه بهونه ای باشه که بگیم دلمون می خواد همه حالشون خوب باشه و به آرزوهاشون برسن. امیدوارم از خدا چیزای زیادی بخواین و به همه اش یا خیلی هاش برسین .

--

همسر می گه فلان کار رو چطوری می تونم انجام بدم؟ میگم فکر کنم با سنجاق قفلی بشه.

پسرمون: سنجاب قفلی چیه؟!