کلاس انگلیسی

برای پسرمون یه کلاس آنلاین از Preply گرفتم برای انگلیسی. گفتم مثلا ماهی یکی دو بار با یه نفر انگلیسی صحبت کنه، شاید خیلی بیشتر کمکش کنه.

واقعیتش اینه که انگلیسیشو الان اگر به نسبت بخوایم مقایسه کنیم، بهتر از منه. یعنی با توجه به سنش و اینکه دو زبانه هست، خیلی خوب صحبت می کنه و خیلیییی از کلمه ها و اصطلاحا رو من ازش یاد گرفته ام و اینا چیزاییه که خودش با کارتونایی که می بینه یاد گرفته. و می تونه همونا رو هم توی موقعیتش دقیقا استفاده کنه. یعنی این جوری نیست که صرفا یه سری چیزا رو شنیده باشه و بلد باشه. واقعا چیزی که شنیده رو استفاده می کنه و من خیلی وقتا متعجب میشم که عجب جمله ای به کار برد یا حتی ازش می پرسم اینی که گفتی چیه و بعد باید خودم سرچ کنم.

وقتی توی خونه با هم حرف می زنیم، من فقط جملات ساده رو می تونم باهاش به انگلیسی صحبت کنم. بیشتر از اون، خودم بلد نیستم. من با انگلیسی ای که بلدم، می تونم برم تو کنفرانس یه ساعت صحبت کنم و کارمو ارائه بدم، ولی نمی تونم توی خونه به بچه ای که روی مبل می پره، بگم بچه جان چقد ورجه وورجه می کنی؟ نمی دونم چطوری توضیح بدم ولی چیزی که من بلدم از نظر کاربردی، به درد صحبت کردن با بچه و موقعیت های بچه نمی خوره. نهایتا بتونم چهار تا اینو بگیر، اینو ببر، اونو بیار و این چیزا رو باهاش صحبت کنم.

این شد که گشتم دنبال کلاس برای بچه و فیلتر هم کردم که مال بریتانیا باشه که با یه لهجه ی درست و درمونی یاد بگیره از اول.

چند تا پیدا کردم و ویدیوی نمونه شونو گوش دادم و از بینشون به یکی پیام دادم و همونم اکی شد. بقیه یا خیلی تند صحبت می کردن (بیشتر، اونایی که آمریکایی بودن) یا به درد بچه ها نمی خوردن؛ مثلا طرف می گفت من کارم بیزینس چی چیه و مدرکم فلانه و کلا کسی بود که بیشتر به درد امتحانای آیلتس این چیزا می خورد.

از بین اونایی که نوشته بودن که کلاس بچه دارن و تجربه ی تدریس به بچه ها رو دارن، یکیو انتخاب کردم. یه خانم رنگین پوست بسیااار مهربون و مناسب برای بچه ها که خیلی شمرده صحبت می کرد.

از اول میتینگ نمیدونم چرا هیچ استرسی نداشتم که خب اگه پسرمون نفهمید چی! همه اش فکر می کردم که خب می فهمه دیگه. و خب اتفاقا می تونم بگم نود درصد حرفاشو هم فهمید.

واقعا خوشحال شدم. یه جاهاییشو که نمی فهمید، به من می گفت چی گفت؟ می گفتم از خودش بپرس. یه بارشم که راستش خودمم نفهمیده بودم طرف چی گفت ولی خب رو نکردم .

خانمه قشنگ یه چیزایی آماده کرده بود برای پسرمون و می دونست می خواد چیکار کنه.

یه کمی ازش سنشو پرسید و اسمشو و از این چیزا. بعد می خواست بفهمه چقدر بلده، گفت یه جمله بگو توش Nothing باشه! می خواستم بگم حاج خانم این همممه چیز، تو باید دقیقا همین منفی ای رو که فارسی واقعا به شکلی استثنائی و متفاوت با زبونای دیگه دو بار منفی می کنه رو بپرسی؟!

پسرمونم گفتم I don't want nothing! یا یه چیزی تو همین مایه ها .

بعدم اینکه اصلا پسر ما هنوز مفهوم "جمله" رو نمی فهمه. اگه بهش بگم با فلان چیز جمله بساز، نمی فهمه یعنی چی. بهش میگم یه چیزی بگو که توش فلان باشه. چون هنوز مدرسه نمیره، خیلی از اصطلاحا رو درک نمی کنه. خب هنوز نوشتن بلد نیست اصلا.

یه جا دیگه هم خانمه یه متنی آماده کرده بود، بهش گفت بخون! گفتم حاج خانم این بچه اصلا مدرسه نمیره!

با این وجود براش توضیح میداد که هر جا Sch دیدی، این مثل اسکول خونده میشه و اینا.

واقعا برام عجیب بود که با اینکه گفتم بچه ی ما مدرسه نمیره، بازم یه سری چیزای این مدلی گفت. من نمی دونم تو آمریکا مردم بچه شون تو مهد حروف رو یاد می گیره. چرا خانمه بازم توقع داشت که حداقل حروف رو و صداهاشونو بشناسه.

یه قسمتشم از پسرمون پرسید حیوون مورد علاقه ات چیه؟ پسر ما هم گفت پلنگ سیاه! گفت ئهه، من توقع داشتم بگی گربه، سگ. بعد می خواستم راجع به نژادش بپرسم ازت. حالا غیر از پلنگ سیاه، دیگه چی دوست داری؟ پسرمون میگه کروکودیل .

در کل، همه چیش خیلی خوب بود. پنج دقیقه ی آخرو هم خودم با خانمه حرف زدم. گفتم به نظرتون چطور بود کلاسش؟ گفت خیلی عالی بود و همه چیو می فهمه و روون هم صحبت می کنه. اصلا مشکلی نداره. من فقط می تونم کمکش کنم که حرف بزنه و بهتر یاد بگیره و تلفظاش بهتر بشه. خلاصه، اونم راضی بود دیگه. خدا رو شکر.

توی نمونه ویدیوی سایتش خیلی بریتیش حرف می زد، ولی توی حرفاش گفت که آمریکاییه و از سال 2018 داره انگلیس زندگی می کنه.

وسطای کلاس متوجه شدم که دیگه کاملا به لهجه ی خودش سوئیچ کرده.

آخر کلاس گفتم میشه با همون بریتیش با بچه ی ما صحبت کنین؟ چون ویدیوهایی که می بینه، کارتوناش همه بریتیشن، میخوام تلفظاش یکی باشه. گفت باشه ولی بریتیش سخت تره. گفتم اشکالی نداره. لطفا با این وجود باهاش بریتیش صحبت کنین.

من تا الان نمی دونستم به نظر بعضی ها بریتیش سخت تره.

به نظر من آمریکایی ها همیشه خیلی تند حرف می زنن و حرفا رو می جوئن. البته؛ اینم می دونم که خب آمریکا بزرگه و لهجه های متفاوتی داره. ولی کلا پروتوتایپ حرف زدن آمریکایی برای من همیشه خیلی تندتر از بریتیشه. ولی این خانمه حتی توی آمریکایی حرف زدنش هم شمرده و قابل فهم بود. حالا نمی دونم به خاطر لهجه ی شهر خودش بود یا چون معلم بود این جوری بود.

--

می خواستم یه چیز دیگه بنویسم، ولی الان همسر یه چیزی گفت، با اون این پستو تموم می کنم. بقیه رو توی یه پست دیگه می نویسم.

همسر اینا امروز از اون میتینگ ها داشتن که توش بازی می کنین و با بازی یه سری چیزا رو می فهمین در مورد تیم و بهبود شرکت و اینا.

یه قسمتش این بوده که باید دو نفر دو نفر می شده ان، بدون اینکه حرف بزنن، هر کدوم یه دستشونو میاوردن و با هم دیگه یه موشک کاغذی درست می کردن. یعنی یه دست مال همسر، یه دست هم مال همکارش. هر کس موشکش بیشتر میرفته، برنده بوده.

ایده شونو برای کار تیمی دوست داشتم. اینکه بتونی خودتو با یه نفر هماهنگ کنی، بدون اینکه باهاش حرف بزنی و یه کار پرفکت انجام بدی، قشنگ بود.

یه بازی دیگه شونم این بوده که دو تا دوتا رو به روی هم واستن، با پانتومیم به طرف مقابل بگن که چرا اینجان و این میتینگ بابت چیه. طرف مقابل باید با همون پانتومیم کوتاه دو سه تا کلمه بنویسه. بعد از اینکه هر دو نفر این کار رو کردن، نوشته هاشونو بالا می گیرن که ببینن هر کسی تونسته پانتومیم طرف مقابلش رو درست بفهمه یا نه.