روزمرگی

از چند روز پیش به پسرمون یاد داده ام که بیاد کارایی که میخواد توی یه روز انجام بده رو بنویسه. تا الان چهار پنج روز نوشته. روز اول که برنامه اش انقدر خوب بود که به همه شون رسیدیم و فقط هم به همونا رسیدیم .

امیدوارم همین روندو ادامه بده و به همه ی کاراش برسیم بازم.

فکر می کنم این جوری بهتر باشه اگه واقعا ادامه بده. هم فارسیش بهتر میشه، هم خودش چیزیو یادش نمیره، هم مدیریت زمانشو یاد می گیره، هم توقعش از ما متعادل میشه.

آخه بعضی روزا هی میگه فلان کارو نکردیم، فلان کارو نکردیم؛ در حالی که خب واقعا وقت نمیشد. اونم درک نمی کرد که توقعش زیاده و انجام همه ی این کارا توی یه روز امکان پذیر نیست.

--

اون روز زنگ زدم به یکی از مدرسه های شهرمون که یه فکری برای پسرمون بکنیم و مدرسه ها رو کم کم ببینیم که ببینیم بالاخره کجا قراره بذاریمش.

زنگ زدم، خانمه گفت تو همین هفته ها نامه اش میاد براتون و ما هم فلان تاریخ روز معرفی مدرسه مونه.

طبق معمول، با سیستم آلمانی باز ما کلی دیر به فکر افتاده بودیم و آلمانی ها از ما جلوتر بودن . من فکر نمی کردم دیر شده باشه. آخه از آگوست سال بعد پسرمون قراره بره مدرسه. منم گفتم خب یه سال هنوز وقت هست دیگه.

حالا نامه اش برامون اومده که ما توی کدوم مدرسه ها حق داریم پسرمونو ثبت نام کنیم و اتفاقا ثبت نامش هم باید حداکثر تو سپتامبر یا اوایل اکتبر انجام بشه .

هر چی مدرسه توی شهرمون بوده رو نوشته که اجازه داریم ثبت نام کنیم.

هر مدرسه ای دو تا روز داره که مهمه برای کسب اطلاعات از مدرسه شون: یکیش روزیه که بازدید عمومی دارن از مدرسه شون و میشه رفت اتاق های مدرسه و شرایطش رو دید؛ یکی دیگه اش روزیه که یه جا باید بری بشینی و یکی دو ساعت صحبت می کنن و اطلاعات میدن در مورد مدرسه شون.

حالا ما چهار تا مدرسه برامون اصلی تره که حتما بریم ببینیم و راجع بهشون بیشتر بدونیم تا بتونیم بهتر انتخاب کنیم.

--

ولی خب مشکلاتی هم داریم. مثلا برای اتوبوس مدرسه، در صورتی می تونی از این آپشن استفاده کنی که بچه ات رو به نزدیک ترین مدرسه نسبت به خونه تون بفرستی. حالا ما هنوز که تصمیم قطعی نگرفته ایم ولی اون مدرسه ای که الان اولویت اولمونه، فعلا نزدیک ترین مدرسه به خونه مونه. ولی بعدا که - ان شاءالله- بریم خونه ی جدیدمون، اون مدرسه دیگه نزدیک ترین مدرسه نیست برامون.

اون مدرسه ای هم که اونجا نزدیک ترینه، هنوز نمی دونیم چطور مدرسه ایه (تو گوگل دو تا ریویو داره همه اش و پنج تا ستاره گرفته). ولی از نظر نزدیکیش به خونه ی بعدی، اون یکی خیلی نزدیک تره. فکر کنم پیاده پنج شیش دقیقه راهه و راحت میشه بچه رو سر راه برد حتی اگه به هر دلیلی نخواد با اتوبوس بره. ولی واسه این یکی اگه با اتوبوس نره، باید خودمون حتما ببریمش. چون ایستگاه اتوبوس معمولی هم نزدیکمون نیست و اصلا تنها هم نمیشه بچه ی این سنی رو با اتوبوس فرستاد.

--

یه چیزی که برای من واقعا کمبودش حس میشه تو آلمان، ریویو برای جاهایی مثل مدرسه یا مهد کودکه. من واقعا نمی فهمم چرا اینننن همه سال، ایننن همه مدرسه بوده ان، ولی فقط دو تا یا یه دونه ریویو دارن. یعنی واقعا پدر و مادرای این بچه ها یا اصلا خود این بچه ها هیچ وقت نظری راجع به مدرسه شون نداشته ان؟!!

هرچی هم می گردم، هیچ سایتی نیست که واقعا آدما توش ریویو نوشته باشن. یعنی؛ غیر از گوگل هم من خیلی جاها رو گشته ام، ولی چیزی پیدا نکرده ام.

--

برای یه کلاس فوتبالی یه بار زنگ زدم، گفت همین جوری یه روز جمعه یا چهارشنبه بیاین ساعت فلان. ما هم جمعه بچه رو لباس ورزشی پوشوندیم و با کلی ذوق و شوقی که داشت بردیمش اونجا. بعد، خانمه گفت هفته ی دیگه ساعت 4 بیارینش!

امروز دوباره پسرمونو بردم (جلسه ی اول معمولا رایگانه و فقط برای اینه که بچه ببینه دوست داره یا نه). دوست داشت و خوشش اومد.

ولی بعدش به خانمه گفتم چطوری باید ثبت نامش کنم؟ گفت دو سه بار دیگه بیارینش؛ اگر دوست داشت، بعد ثبت نامش کنین.

چون این بچه ها هنوز خیلی کوچیکن؛ ممکنه روز اول بیان و خیلی خوششون بیاد ولی از جلسه ی بعد براشون اون قدری جذابیت نداشته باشه. یا برعکس، ممکنه جلسه ی اول اصلا خوششون نیاد، ولی بعد از دو سه جلسه علاقه مند بشن.

--

مامان و باباها هم که نشسته بودن دور زمین فوتبال جالب بودن واقعا. انگار که مثلا چه مسابقه ی مهمی الان در جریانه که این قدر با دقت نگاه می کنن .

--

صورت حساب پرداخت حق الزحمه ی بنگاهیه هم اومد. امیدوارم دیگه کاراش رو به اتمام باشه زمین واقعا و بتونیم مراحل بعدیشو شروع کنیم .