روزمره

خیلی وقت بود واسه کاری مجبور نشده بودم یه سره بشینم و تمومش کنم.

دیروز که از صبح لحاف کرسیو دوختم تا شب، دقیقا درک کردم پسرمونو که اون دفعه نشسته بود لگوشو توی یه روز درست کنه. البته؛ قبل تر هم درکش می کردما ولی نه خیلی. احساس می کردم خب شبیه منه دیگه ولی شاید یه کمی از منم بیشتر اصرار داشته باشه به سریع انجام دادن کاراش.

ولی دیروز فهمیدم پسرمون دقیقا خود منه که کوچیک شده باشه. یعنی؛ منم اگه توی شرایط اون قرار بگیرم، دقیقا همون کار اونو انجام میدم.

--

هی می دوختم، هی همسر می گفت بسه. می گفتم همین ورم بدوزم، دیگه بسه. باز اون ورو که می دوختم، می گفتم خب تا نخ توی سوزنم تموم میشه بدوزم. بعد باز می گفتم حالا یه نخ دیگه هم بدوزم، همین یه ورو هم بدوزم، این نصفه رو هم بدوزم، ... .

--

داشتم یه کمی خستگی می گرفتم. همسر میگه بسه دیگه. میگم نه دیگه، نذارم واسه فردا؛ بذار امروز تمومش کنم؛ کار امروز به فردا مفکن. تا من داشتم این جمله ی آخرو می گفتم، همسر همزمان گفت باشه برای هفته ی دیگه. میگم من میگم کار امروز به فردا مفکن، تو میگی باشه واسه هفته ی دیگه؟! :|

--

پسرمونم کلی ذوق داره واسه کرسی درست کردن. عکساشو بهش نشون داده یم. الان امیدواره زود درست بشه، اون بره زیرش قایم باشک بازی کنه .

--

یه هفته و یه روز مرخصی داشتم. یه کاری رو هم از هفته ی قبل ترش برای خودم شروع کرده بودم (مربوط به یه کدنویسی ای بود که ارور میداد) و قرار بود همون جمعه ی قبل از شروع مرخصیم به انجام برسه که من برم مرحله ی بعدی. ولی نشد. ولی امروز، تو آخرین ساعت های مرخصیم روی سیستم من مشکل حل شد حداقل و کلی خوشحال شدم. حالا فقط باید روی سرور یه کاریش بکنم. ولی خب حس اینکه اون کاری که می خواستم توی مرخصیم حتما انجام بشه انجام شد، خیلی حس خوبیه .

--

از فردا بر می گردم سر کار و نوشته هامم کمتر میشه احتمالا .

--

چند روز پیش رفتم از یه جا مشاوره بگیرم برای بیمه ی خونه ی جدید و ساخت و سازش.

آقاهه یه چهره ی کمی سبزه داشت، تو مایه هایی که اکثرا هندی ها هستن ولی لاغر بود و قدش نسبتا بلند بود.

وسط حرفاش، یهو همین جوری داشتم با خودم فکر می کردم که باید تو وبلاگم بنویسم اینکه نمی تونستم ملیتشو حدس بزنم از روی چهره اش، داشت اذیتم می کرد .

بعد که بلند شدیم و موقع خداحافظی شد و دم در بودیم، یه کمی راجع به اینکه بچه مون چند سالشه و اینا صحبت کرد. بعد گفت که فامیلاش کلمبیان.

خلاصه، ناکام از دنیا نرفتم دیگه. فهمیدم کجایی بود .

--

میگه دو تا بچه دارم، شش ساله و هشت ساله. میگه اونی که کلاس سومه، میگه از بعد از کریسمس، بهشون یه زنگ تفریح "تلفن زدن" میدن. بچه ها اجازه دارن توی یکی از زنگ تفریحاشون به یکی از پنج تا شماره ای که از قبل مشخص شده و به حافظه داده شده، زنگ بزنن.

برام جالب بود سیستمشون.

ولی آقاهه موافق این سیستم نبود و داشت راجع به این صحبت می کرد که زیاد از اینکه بچه ها گوشی دستشونه و تو اینترنتن خوشش نمیاد و خوشحال بود که تو دوره ی اینترنت و گوشی و این چیزا بزرگ نشده.

--

سیستم خونه ی ما برای غذا خوردن عادی نیست. پسرمون که از مهد میاد، تازه ناهار می خوریم. اگه مفصل بخوریم، معمولا شام کنسل میشه. اگه نه، آخر شب یه شام سبک می خوریم. گاهی هم عصری یه چیز دم دستی می خوریم و شامو مفصل تر می خوریم.

معمولا ساعت 7 8 یه بار از پسرمون می پرسیم شام چی می خوری؟ که اگر چیزی می خواد، براش درست کنیم. این جوری نباشه که ده دقیقه به خوابیدن بیاد بگه من شام می خوام.

اون روز شام کنسل شده بود. پسرمون نیم ساعت قبل از خوابیدن میگه چی بخورم؟ گفتم شام نداریم مامان جان. الانم برای شام خیلی دیره که بخوایم چیزی درست کنیم و بعدم بخوری و بلافاصله بری تو رختخواب. اگه می خوای برو یه موز بخور.

گفت نه نمی خوام.

یه کم دیگه بازی کردیم.

وسطش میگه من میرم شاممو بیارم. میگم شامت چیه؟ میگه شامم موزه دیگه .