پراکنده

اون روز با پسرمون رفتیم بیرون. اون با دوچرخه بود و ما پیاده و اون یه کمی جلوتر از ما بود.

یه جا پسرمون واستاد منتظر ما که برسیم و با هم بریم اون ور خیابون.

یه آقایی رد شد، بهش یه چیزی گفت. مشخص بود که ازش پرسید تنهایی؟ می خواست ببینه اگه به خاطر اینکه نمی تونه از خیابون رد بشه واستاده، کمکش کنه.

که پسر ما هم گفت تنها نیست و آقاهه هم که از کنار ما رد شد، من دست بلند کردم و ازش تشکر کردم.

ولی خب برام جالب بود. تا الان کلا سه چهار بار با هم رفته یم بیرون. و دو بارش شده که کسی ازش پرسیده تنهایی یا نه وقتی که دیده کسی دور و برش نیست.

 خوشحالم که مردم انقدر حواسشون هست و بی تفاوت نیستن به یه بچه ی کوچیکی که تنهاست. این واقعا خیلی خوبه.

--

اشتفان، خودش و همسرش و یکی از بچه هاش توی شرکتمون کار می کنن.

اون روز آنیا داشت راجع به بخش خودشون یه چیزیو ارائه میداد، یکی دیگه رو هم معرفی کرد. گفت اینم خواهر اشتفانه .

من بقیه شونو نمی دونم، ولی اشتفان خودش واقعا آدم کار درستیه. خیلی هم آزمون و خطا می کنه تا یاد بگیره، این جوری نیست که واسه هر چیزی به من زنگ بزنه (برعکس آنیا).

حالا آنیا در توصیف خواهر اشتفان میگه خواهرشم درست عین خودشه. هر وقت من با اشتفان دارم کاری انجام میدم، یه کم سخت میشه، میگم بذار زنگ بزنیم به دخترمعمولی. میگه نه نه، بذار اینم امتحان کنم، اینم تست کنم، اینم ببینم چطوری میشه، اگه نشد، بعد زنگ بزن.

خواهرشم همین جوریه. من هر وقت با خواهرش کار می کنم حوصله ام سر میره از اینکه انقدر خواهرش حوصله داره. نمیذاره از کسی کمک بگیریم، هی میگه بذار خودم امتحان کنم، بذار اینو ببینم جواب نمیده و ... .

--

دیروز رفتیم مراسم سنت مارتین. با مامان لوئی و مامان نوح کلی صحبت کردم. فهمیدم مامان لوئی یه کار جدید پیدا کرده توی Bauamt (باو اَمت: اداره ای که کارهای مربوط به ساخت و ساز رو انجام میده) شهرمون. ولی قسمتی که کار می کنه مربوط به ساخت کانال ها و ایناست. توی قسمت ساختمون ها نیست. ولی خب بازم اطلاعات خوبی ازش گرفتم. مثلا گفت که کارمندای اداره اجازه نداره بیشتر از سه هفته، هیچ جوابی به شما ندن. یعنی اگر کارشون در عرض سه هفته تموم نشه، باید حداقل یه نامه به شما بزنن و بگن که وضعیت کار شما اینه.

در مورد تجربه ی خودشون پرسیدم که چقدر این کار براشون طول کشیده موقع خونه ساختن که مجوز ساخت بگیرن و شرایطش چطوریه. دقیق برای خودشون رو جواب نداد که بگه فلان قدر روز. ولی گفت زمان ما یه عالمه خونه همزمان داشتن ساخته میشدن (یعنی منطقه شون یه طوریه که یهویی یه زمین بزرگی رو فروخته ان و مثلا 20 30 تا ساختمون ساخته شده ان) و مثلا برای یکی توی دو روز مجوزش میومد، مال یکی توی دو هفته، مال یکی یه ماه طول می کشید.

حالا امیدوارم مال ما زیاد طول نکشه.

روزی که میخواستیم درخواست مجوز ساخت رو امضا کنیم با شرکت سازنده و بفرستیم، از آقاهه پرسیدم، گفتم معمولا چقدر طول می کشه؟ من توی سایت شهرداری خونده ام که نوشته به طور معمول تا شش هفته ولی بنا به شرایط ممکنه کمتر یا بیشتر هم طول بکشه.

گفت ممم تا شیش هفته فکر کنم تاییدیه ی این که مدارک شما بهشون رسیده رو دریافت کنین.

ولی اینو بگم که شرکت سازنده مون توی یه شهر دیگه است و خب این چیزا خیلی خیلی شهر به شهر فرق داره. ما خودمون می دونستیم که تو شهر ما همه چی سریعه واقعا. کارمنداش کار می کنن خداییش.

اون روز امضا کردیم و تموم شد. دو روز بعدش، از شهرداری نامه زدن که فلان مدرک رو می خوایم. یعنی نه تنها مدارکمون این قدر زود به دستشون رسید، بلکه بندگان خدا حتی بررسیش رو هم شروع کردن.

ولی حالا الان بیشتر از دو هفته است که منتظریم معمار محترم (که بخشی از شرکت سازنده حساب میشه برای ما) اون مدرک رو آماده کنه و بفرسته!

از اون ورم با این شرکتی که قراره خونه ی فعلی رو خراب کنه صحبت کردم. آقاهه گفت فکر می کنم چهار هفته ی دیگه زمینتون خالی باشه دیگه.

بعد از اینکه زمین خالی بشه و هیچ خونه ای روش نباشه، باید یه سری اندازه گیری ها دوباره برای زمین انجام بشه.

به آقاهه میگم پس من نوبتمو از اون آقایی که قراره بیاد زمین رو اندازه گیری کنه بگیرم دیگه برای چهار هفته دیگه؟

میگه پس بذار مطمئن بشیم، من دو سه هفته ی دیگه بهت زنگ می زنم که کارمون واقعا کی تموم میشه.

کلا اینجا ساخت و ساز واقعا خیلی دردسر داره. من چون به نظرم میاد اطلاعاتش به دردتون نمی خوره زیاد راجع به جزئیات نمیگم. ولی واقعا خیییلی جزئیات زیادی داره؛ یه نمونه اش اینکه برای همین خراب کردن خونه، باید برای برقش و آبش و یه سری چیزاش قبل از خراب شدن یه سری کارهایی انجام بشه و خود این شرکتی که مسئول خراب کردن خونه است باز باید با جاهای دیگه هماهنگ کنه. این طوری نیست که آدم فکر کنه خب یه بولدوزر میندازیم و خونه تو یکی دو روز خراب میشه.

خلاصه که امیدوارم همه چی خوب و زود پیش بره .

--

چند وقت پیش زری دوغی زنگ زده بود که تولد پسرمونو تبریک بگه. می گفت پسرم خیلی اصرار داره باهاش فیلم ببینیم؛ می شینیم با همدیگه همین فیلمای قدیمی ایرانیو می بینیم؛ می شینیم چهارخونه می بینیم.

ما هم گفتیم چی هست حالا این چهارخونه؟ بشینیم یه بار ببینیم. حالا از اون موقع ما هم داریم چهارخونه می بینیم.

برام جالبه که پسرش این قدر به فیلمای ایرانی علاقه منده.

--

اسم حسینو توی مهد کودک نوشته ان. مامانش گفت چند روز بردمش، خیلی اذیت شد و خیلی هم سرما خورد، دیگه کنسلش کردیم، مهد کودک نمی خواد بره.

احتمالا یهویی میره مدرسه دیگه.