روزمره

دیروز صبح که رفتم برای پسرمون صبحانه آماده کنم، ساعت 7.5 اینا بود. هنوز آفتاب نزده بود. ساعت هشت اینا تازه آفتاب می زنه.

هنوز برق آشپزخونه رو روشن نکرده بودم که دیدم انگاری یه نور آبی گردشی ای هی میفته تو خونه. از پنجره نگاه کردم، یه ماشین بزرگ درست جلوی خونه مون بود. اول فکر کردم از این ماشینای آشغالی و ایناست. آخه همسر هم سفارش داده بود که بیان آشغالای برقیمون (مثل ماشین چمن زن و ...) رو ببرن. ولی بعد حس کردم ماشینش تر و تمیزتر از اوناست، انگاری آمبولانسه.

به همسر گفتم بیا پایین؛ ببین. اومد نگاه کرد؛ رفت بیرون یه سر و گوشی آب داد، اومد گفت آمبولانسه.

ولی کسی توش رفت و آمد نداشت که ما بفهمیم قضیه چیه.

یه نیم ساعت بعد، اون ماشین دیگه نبود، به جاش ماشین پزشک اورژانس (Notarzt) بود.

حدس می زنیم به خاطر کاتارینا باشه. ولی نمی دونیم چی شده. امیدوارم حالش خوب باشه.

--

حالا خوبیش حداقل اینه که خانواده ی کاتارینا اینجان، توی همین شهر. یه چند وقتی بود که همه اش یه ماشین اضافه تر جلوی خونه شون پارک بود و یا مامان و بابای کاتارینا اینجا بودن یا خانواده ی همسرش.

الان فکر کنم مامان و باباش کمتر میان پیشش. دیگه هر روزی نیست.

--

من نمی دونم چرا آدم این روزا هر طرفو نگاه می کنه، خبرای خوبی نیست .

--

امروز صبح رفتم برای خودم صبحانه آماده کنم. در کابینتی که چای و اینا توش هست رو باز کردم و داشتم برای خودم چایی می ریختم که یهو دیدم در اون یکی کابینت از یه ور آویزون شد. حالا همه ی درهای کابینتها هم چوبیه به جز این یکی که شیشه ایه!!

یعنی شما فکر کن انگاری حداقل 45 درجه چرخیده باشه. فقط از لولای بالاش وصل بود. هر لحظه ممکن بود بیفته.

از اون جایی که من هنوز بهش دست نزده بودم که تعادلشو به هم بزنم، گفتم احتمالا هنوز چند لحظه ای دووم میاره. رفتم گوشیمو آوردم، تصویری به همسر زنگ زدم، گفتم اینو باید چطوری بازش کنم، بذارمش کنار؟ راهنماییم کرد و رفتم آوردم چهارسو رو. دو تا پیچم اونجا بود، من باز کردم. ولی بعد زورم نمی رسید که بکشمش بیرون. جاشم خیلی بد بود، درست بالای سینک بود و جای پا نداشتم که بخوام اونجا راحت واستم روی کابینت.

دیدم این جوری نمیشه. دوباره پیچاشو بستم، رفتم در خونه ی فرانتس اینا، به کلاودیا گفتم ببخشید فرانتس می تونه بهم کمک کنه؟ این جوری شده. گفت الان بهش میگم ولی ممکنه میتینگ داشته باشه. گفتم باشه، هر وقت تونست، بگو بیاد.

هنوز اومدم تو آشپزخونه که ببینم چیکارش کنم که حداقل تا اومدن فرانتس بتونم مطمئن باشم نمیفته خرد خرد بشه همه جا که دیدم در می زنن.

رفتم درو باز کردم، دیدم بنده خدا عین این تعمیرکارا، یه جعبه آچار دستش گرفته، اومده. خدا خیرش بده واقعا. گفتم ببخشید دیگه همسرم نیست، اینم به یه ور آویزون شده، می ترسم بیفته. یه نگاه کرد، گفت این اصلا آچار نمی خواد. فقط کشیدنی باید بیاد بیرون. یه کمی زور زد، کشیدش بیرون. برام گذاشتش کنار. دیگه ازش تشکر کردم و رفت.

حالا همسر باید بیاد، ببینیم چیکار کنیم.

--

چند وقت پیشم روی ماشین ظرفشوییمون هی یه علامت شیر آب میومد، آخرش یه روز دیدیم کلا دیگه کار نمی کنه. اصلا دکمه هاش اون چیزایی که باید نشون بده رو نمیده. سرچ کردیم تو یوتیوب و چند تا ویدیو دیدیم. یه ساعتی طول کشید، ولی خب با همون ویدیوها تونستیم درستش کنیم.

--

دیگه این آشپزخونه داره به خرج میفته برامون. خدا کنه تا یه سال دیگه که ما اینجاییم دووم بیاره.

--

دیروز آلمان مسابقه داشت. شرکتمون تو قسمت اخبارش که هر روز می نویسه، نوشته بود که ما می دونیم که دادن میزبانی جام جهانی به قطر کار درستی نبود، همون طور که دادن میزبانی 2006 به آلمان، و با وجود اینکه ما با همجنس گرا هراسی توی قطر و نابرابری زن و مردش و ... مخالفیم، ولی تیم ملی کشورمونه که داره مسابقه میده و این اولین مسابقه شونه، بیاین با همدیگه ببینیم و تیم کشورمونو تشویق کنیم.

بعدم نوشته بود که کجا توی شرکت می شه مسابقه رو دید.

من که اصلا شرکت نبودم و نمی دونم چقدر رفتن ولی انگاری امسال هیچی مثل همیشه نیست (یا حداقل به نظر من این طور می رسه).

--

ببخشید اگه این دفعه هیچ کدوم از چیزایی که نوشتم، انرژی مثبتی نداشت. واقعا خیلی سعی کردم چیز مثبتی پیدا کنم برای نوشتن ولی چیزی نبود، بعدم امروز صبح دیدم هی اتفاقای منفی داره بیشتر میشه، گفتم بنویسم تا بیشتر نشده .

--

علی به مامان و باباش گفته ماشینتونو عوض کنین و این خوب نیست و اینا. اون بندگان خدا هم یه ماشینی رو اسم نوشته ان که 800 تومن پولشه. ولی خودشون 500 تومن دارن. علی گفته بقیه شو من میدم.

بعد اینجا می خواد ماشینشو بفروشه، یه ماشین ارزون تر بخره، یه مقداری پول بده به مامان و باباش.

قرار بود اگه لازم شد و به موقع نتونست ماشینشو بفروشه، ما ده هزار یورو بهش بدیم.

حالا امروز یه شیش هزار یورویی ازمون خواست و براش ریختیم.

امیدوارم که همه چی براش خوب پیش بره و هم خودش و هم خانواده اش بتونن ماشینشونو عوض کنن و چیزی بخرن که دوست دارن.

ولی سبک زندگی علی اینا برای ما خیلی نامانوسه.

من که مطمئنم اگه همچین کاری می کردم برای خانواده ام، با چوب میفتادن دنبالم . می گفتن همین مونده تو برای ما ماشین بخری.

کلا بابام تا وقتی زنده بود، هر از گاهی که زنگ می زدم، تازه می پرسید پولی چیزی نمی خوای برات بفرستیم؟!

خانواده ی همسر هم همین طورین. کلا مدلشون این نیست که اونا از بچه هاشون کمک کنن، اتفاقا به نظرشون اونا باید به بچه هاشون کمک کنن.

--

همسر و پسرمون، هر دو تاشون خیلی عدس پلو دوست دارن. عدس پلو درست کرده بودم، به اندازه ی یک و نیم نفر هم اضافه اومده بود. شب، اون نیم نفر رو پسرمون خورد. اون یه نفرشو هم همسر ریخته بود توی ظرف برای خودش که فردا ببره سر کارش.

پسرمون دیده. میگه بازم عدس پلو هست؟ میگم نه. میگه اینا؟ میگم اینا مال بابائه، برای فردا، سر کارش. میگه That's not fair .