کار/ روزمره

اول از همه بگم که از تک تک کسایی که بهم کلی مکان معرفی کردن برای اون بنده خدایی که میخواد بره مسافرت، خیلی خیلی ممنونم. ما هم اونا رو ریختیم توی یه فایل و مرتبش کردیم و یه مسیری درآوردیم و برای طرف فرستادیم.

ولی خب متاسفانه مثل اینکه یه مقداری به دلیل زندگی شخصیش برنامه اش فعلا عوض شده و سفرش کلا به سال بعد منتقل شده. حالا دیگه نمی دونم سال بعد دقیقا چه موقعی. ولی به هر حال، اگر چند ماه دیگه باز چیزی به ذهنتون رسید اینا می تونین بگین. همچنان این پرونده بازه.

ضمنا در مورد اینکه چطوری بدون کارت سوخت می تونه گازوئیل بزنه و بدون کارت عابربانک می تونه نون بخره هم اگه راهنمایی کنین، ممنون میشم.

--

و اما چیزایی که می خواستم بنویسم:

میتینگ هلندو رفتم. اشتفی اومد دنبالم و با هم رفتیم. رسیدیم، تقریبا یه ربعی هنوز وقت داشتیم. با دل صبر چایی/قهوه خوردیم تا بقیه بیان.

روز قبلش من کفشای تق تقیمو پیدا نکردم و تصمیم گرفتم با شلوار جین و کفش اسپورت برم. و خدا رو شکر که این کارو کردم! چون بقیه هم همچین رسمی نیومده بودن. آقایون بیشتر در حد همون کت تک و شلوار جین، خانما هم که کلا سه نفر بیشتر نبودیم، مدیرپروژه ی بلژیک که حالا توصیفش می کنم، من و یه دستیار آندره که به قول خودمون کاتب بود و کلا هر چی گفته میشد رو می نوشت و صورت جلسه می کرد.

این خانم مدیرپروژه ی بلژیک (منظورم مدیر فنی نیست، بالاتر از فنیه، در مورد بودجه و اینا اون باید نظر می داد)، خیلی منو شوکه کرد. با یه پیرهن گل گلی اومده بود که برام جالب بود. ولی وقتی دیدم با آدما روبوسی کرد، اونم سه تا بوس، دقیقا عین عیددیدنی، واقعا شوکه شد! منم بغل کرد همون اول و گفت تو باید دخترمعمولی باشی. یه کم زیادی گرم بود شخصیتش برای من.

تا وقتی ما رفتیم و توی جلسه نشستیم، من همچنان توی شوک بودم از بوس و بغل کردن این خانم.

وقتی نشسته بودیم هم من یه بار نگاش کردم، یعنی نگاهامون به هم افتاد و چشمک زد. و اینم برای من عجیب بود. درسته آدم برای احساس صمیمیت بیشتر مثلا وقتی نگاهش به کسی گره می خوره، لبخند می زنه، ولی توی اون بافت اینکه چشمک زد برام خیلی عجیب بود. چند دقیقه بعدش با یکی از همکارای هلندی این اتفاق افتاد و اونم چشمک زد و من باز یه بار دیگه شوکه شدم. نمی دونم من خیلی عجیبم یا اینا خیلی عجیب بودن! ولی واقعا یه کمی طول کشید تا تونستم بوس و بغل و چشمکایی که توی یه ساعت اول اتفاق افتاده بودو هضم کنم .

همه خیلی خیلی مهربون و صمیمی و خوب بودن.

--

همون اول که نشسته بودیم توی جلسه، رمز وای فای رو که روی یه تیکه کاغذ خیلی کوچیک بود بهمون دادن که وصل بشیم. ترتیب نشستمون از راست به چپ آندره بود، اشتفی، من و ربکا. اون زمانی که این کاغذه رو دادن، آندره هنوز نیومده بود توی اتاق و آقاهه کاغذو به اشتفی داد. اشتفی هم گذاشت بین من و خودش. منم نگاه کردم و رمزو وارد کردم و وصل شد و مشکلی نبود. اشتفی هنوز درگیر بود و از رمزه عکس گرفت (این وسط آندره اومد) و داشت سعی می کرد که وصل شه. به من گفت می تونی کاغذو برداری، من عکس گرفتم. منم کاغذو دادم به ربکا. ربکا زد و کلی طول کشید و وصل شد ولی نوشته بود اینترنت نداری. گفت مال تو وصل شد؟ گفتم آره. قطع کرد، دوباره وصل کرد و وصل شد. اشتفی هنوز درگیر بود. گفت این l ه یا i؟ گفتم l ه. آخه رمزه مثلا کلمه ی mobile رو یه جوری عجیب غریب نوشته بود، مثلا به جای o، صفر گذاشته بود و اینا. یعنی؛ مشخص بود که اون "ال"ه، نه "آی". بالاخره اشتفی وصل شد و تازه شد مثل ربکا، دوباره قطع کرد و وصل شد.

این وسط آندره اومد و داشت سعی می کرد وصل شه. همه هم داشتن با همدیگه پچ پچ می کردن و هنوز جلسه رسما شروع نشده بود. اشتفی با آندره پچ پچ می کرد که این رمزشه، واسه من و ربکا کار نکرد، باید اول یه بار بذاری وصل بشه، ولی اینترنت نداری، دوباره وصل کنی درست میشه ولی واسه دخترمعمولی همون دفعه ی اول وصل شد. آندره میگه Sie ist 'ne intelligente Frau, na? (خب، دخترمعمولی باهوشه؛ می دونی؟ ) .

صحنه ی باحالی بود واقعا. دو تا آدم شصت هفتاد ساله داشتن با هم پچ پچ می کردن و به نظرشون اونی که اینترنتش بار اول وصل شده خیلی باهوشه!!

--

آلمانی ها وقتی بخوان راجع به تخمین حرف بزنن، مثلا بگن یه تخمینی به من بده که چقدر زمان لازم داری، دستشونو مثل علامت لایک بالا میارن و به چپ و راست تکون میدن. این یعنی "حدودی"، "تخمینی". حالا اونجا یه بار مدیرفنی بلژیک می خواست بگه تخمینی، اول شستشو کرد تو دهنش، بعد به چپ و راست تکون داد، من اول فکر کردم مثلا چه میدونم انگشتش یه لحظه خارش گرفت یا یه چیزی شد که یهو تصمیم گرفت بکنه تو دهنش. بعد یکی دو بار دیگه هم دیدم بلژیکی ها همین کارو می کنن و برام جالب بود. البته؛ نه که کامل بکنن تو دهنشونا، ولی مثل ما وقتی که بخوایم پول بشمریم، در همین حد، می زدن انگشتشونو به دهنشون .

--

بعد از یه بحث سنگینی راجع به تسک ها و زمانبر بودنشون و مشکلات کار (این بحث بین آلمان و بلژیک بود، هلند بیشتر تماشاچی بود)، هنوز تازه سکوت برقرار شده بود که هلندیه خیلی در آرامش میگه فکر می کنم الان بهتره بریم ناهار. بلژیکیه میگه برا اینکه چیزایی که گفتیمو هضم کنیم؟

--

ظهر رفتیم ناهار بخوریم؛ چه ناهار عجیبی داشتن! من اول یه سینی برداشتم و چیزایی که اول دیدمو نپسندیدم، بعد گفتم برم اون ور تر، چون اینا همه سالاد و تخم مرغ آب پز و ساندویچ پنیر و اینا بودن، گفتم خب اینا که پیش غذان، برم سراغ غذاها. بعد رفتم اون ور تر، دیدم تموم شد! همینا ناهار بوده!

برگشتم و یکی از همونا رو برداشتم. مدیرفنی بلژیک برام داشت توضیح میداد که اینا چین. بهترینی که به نظرم میشد انتخاب کردو ورداشتم و اون چیزی نبود جز پنیر فرانسوی با عسل ! اینکه آدم تو هلند پنیر فرانسوی بخوره خودش یه مبحثی بود، اینکه باز پنیرو با عسل داشتم می خوردم یه مبحث دیگه!! البته؛ خدا رو شکر، خیلی عسل نداشت. ولی خب یه ته مزه ی شیرینی میومد تو دهن آدم دیگه.

--

اون روز که هنوز میتینگمو با بلژیک نداشتم و نمی دونستم که قراره حتما باهاشون کار کنم، اسم اونی که باهاش مصاحبه داشتم رو سرچ کردم و پیداش کردم. یه چیزی برام خیلی جالب بود. اینکه توی بیوی لینکت اینش نوشته بود در فرآیند تکامل، گونه ای که تونست زنده بمونه، نه باهوش ترین گونه بود، نه قوی ترین گونه، بلکه سازگارترین گونه بود.

خیلی برام جالب بود. چون این نظریه ی تکامل داروین و همین جمله اش، دقیقا چیزیه که من حداقل سالی چند بار یادش میفتم و کلا خیلی توی ذهنمه. خیلی برام جالب بود که کاملا اتفاقی (البته؛ شایدم اتفاقی نباید اسمشو گذاشت، نمی دونم) کسایی سر راهم قرار می گیرن که نگاهشون به زندگی شبیه منه.

--

نمی دونم توی همون میتینگ مصاحبه ام با بلژیک بود یا توی میتینگ من قبل از بلژیک با رالی  (احتمالا اولی بود البته) که رالی تو حرفاش گفت من ممکنه قرار باشم به عنوان process manager کار کنم توی این پروژه. بعد، مدیرفنی بلژیک تو میتینگ به رالی - البته با خنده- گفت if you don't get angry to me, I see you a developer (اگه از دستم ناراحت نمی شی، من تو رو برنامه نویس می بینم).

امیدوارم رالی با ما کنار بیاد .

اون روزم میگه منم هفته ی بعد میام بلژیک. گفتم باشه. من که مشکلی ندارم باهاش. حالا اون روز که گفت با هم بریم. دیگه نمی دونم. امروز من براش نوشتم که لطفا خبر بده به من که برنامه چیه که من بتونم به موقع درخواستشو بدم که آیا برای شب هتل می خوام یا نه.

ولی فکر کنم همون روز بریم. چون رالی با کل تیمش میاد و فکر نکنم همه بخوان شب بمونن؛ احتمالا ترجیح میدن صبح بیان و میتینگا رو از یازده به بعد بذارن و شب هم برگردن.

--

اون روز کلی چیز میز تو ذهنم بود که میرم فلان آمارها رو از فلان جاها نگاه می کنم و یه کمی دستم میاد که چند تا تیکت داریم و چند تا انجام شده و یه گزارشی برای آندره آماده می کنم.

از شانس ما همین روزا وویس بت ها به شدت مشکل دارن و بازدهیشون پایین اومده، فاطیما هم امروز مریض بود، من از صبح تا عصر فقط تو میتینگ بودم به خاطر وویس بت ها.

دیگه آخر وقت رفتم یه نگاه به آمارهایی که تو ذهنم بود کردم، دیدم به سلامتی، اصلا نمی فهمم چی به چیه، چه برسه به اینکه بخوام گزارش تهیه کنم برای آندره .

فقط یکی دو تا ایراد اساسی توی تسک های رالی اینا پیدا کردم که یه چت گروهی براشون درست کردم و اونجا سوالامو پرسیدم. امیدوارم خوب بتونیم با هم کنار بیایم. آخه رفتم دیدم یه بازه تعریف کرده ان برای تسک ها (بهش میگن اسپرینت (Sprint)) به مدت دو هفته. یعنی یه سری تیکت تعریف می کنی برای دو هفته که باید تا آخر دو هفته این تیکت ها تموم شده باشن. بعد دیدم از 13 تا تسک تعریف شده، فقط یه دونه اش وضعیت "تکمیل شده" داره. 5 تاش هم هنوز کلا روش کار نشده. اسپرینت هم آخر برج 5 تموم شده. رفتم نوشتم تکلیف این تسک ها چیه؟ چرا برای ماه جدید اصلا اسپرینت ندارین؟ چرا تسک های باقی مونده به اسپرینت جدید منتقل نشده ان؟ چرا 5 تا تسک هستن که کلا روشون کار نشده؟ چرا کلا فقط یه دونه تسک تموم شده؟ تکلیف بقیه چیه؟

حالا امیدوارم با خودشون فکر نکنن که این دختره میاد به ما گیر میده و ما خودمون بلدیم چیکار کنیم .

--

تو ماشین، موقع برگشت، با اشتفی راجع به پروژه صحبت می کردیم. من گفتم یه مشکلی که من توی پروژه می بینم اینه که کارا شفاف نیست که چند تا تیکت بوده، چند تا انجام شده، چند تا مونده و غیره. مدیرفنی بلژیک - که خیلی خیلی آدم مهربون و افتاده و خوش اخلاق و باحوصله ایه و از هر ایده ای استقبال می کنه- همه اش راجع به مشکلات حرف می زد. انگار طفلکی انقدر این مشکلات بهش فشار آورده که کارایی که کرده رو اصلا نمی تونه ببینه. همه اش راجع به این حرف می زنه که چه مشکلاتی داره و چیا مونده. ولی اگه درست گزارش بده که چیا انجام شده، آدم قشنگ دستش میاد که خب مثلا این مقدار تیکت توی شیش ماه انجام شده، پس این مقدار تیکت باقی مونده توی مثلا چهار ماه قابل انجامه. ولی وقتی مدام به جای نگاه کلان داشتن به قضیه، به محض کوچیک ترین بحثی راجع به اینکه چند تا تیکت مونده، بری توی بحرش و شروع کنی به توضیح فنی دادن که این به این دلیل گیر کرده و غرق بشی تو قضیه، اصلا نمی تونی تصمیم بگیری که کی بالاخره پروژه تموم میشه و چطور باید برنامه ریزی کنی.

حالا برعکس این مدیرفنی بلژیک، همون خانم مدیرغیرفنیشونه. اشتفی میگه به عنوان گزارش کار، توی ایمیلش نوشته که کار تقریبا 99 درصدش انجام شده و دیگه چیزی نمونده و اینا. از اون طرف، اون یکی آقاهه که مسئول درخواست بودجه شونه، برای امسال حدود 1.5 میلیون یورو درخواست بودجه کرده!

اشتفی میگه خب اینا که با هم جور درنمیاد که! از یه طرف میگن 99 درصد کار انجام شده، از اون طرف می گن به ما 1.5 میلیون یورو بدین. خب لااقل یه گزارشی به ما بدین که ما هم به مافوقمون بدیم، بگیم این تعداد تیکت توی این مدت انجام شده. این تعداد مونده و بابتش این قدر یورو می خوان. هیچی به ما نمیدن، بعد، پیتر (بالاترین شخص شرکت ما) از ما جواب می خواد خب. هی می پرسه این پروژه چرا تموم نمیشه.

--

برگشتنی از بلژیک، من و اشتفی در حد چند ثانیه زودتر از آندره راه افتادیم. ولی اشتفی می خواست آدرس بزنه و اینا، یه کمی طول کشید و توی راه یواش تر رفتیم. دم خروجی اتوبان، یه ماشینی بوق زد و از بغلمون رد شد. دیدیم آندره اس. چند دقیقه بعدش آندره زنگ زد به اشتفی. میگه براتون بوق زدم. اشتفی میگه آره. دیدم یکی بوق زد بغلمون، اول گفتم این دیگه کیه. بعد پلاکشو نگاه کردم، دیدم هم شهریمونه (و این "همشهریمونه" رو به تحقیرآمیزترین حالت ممکن گفت. یه جوری که یعنی از آدمای شهرمون بیشتر از اینم انتظار نمیره ).

--

آخرای میتینگ، من و ربکا و مدیرفنی بلژیک و یه نفر از هلند توی یه اتاق دیگه نشسته بودیم تا بقیه توی اون یکی اتاق راجع به بودجه ها بحث کنن. ما اجازه نداشتیم یه سری چیزا رو در جریان باشیم.

دیگه با هم حرف می زدیم همین جوری. مدیرفنی بلژیک میگه چند تا بچه داری؟ میگم یکی. میگه پلنی نداری برای دومی؟

اینو گفتم بهتون که بگم بر خلاف تصور خیلی ها، اینجا هم آدما به همین صراحت و تو جمع از این سوالا می پرسن :).

--

میگه بابا دیشب بهم گفته کی می خوابی، گفته ام فردا. میدونی چرا؟ میگم نه. میگه آخه، فردا یعنی بعدا .