از کتاب ها

این تیکه ها مال کتاب آب نبات نارگیلی هست. کتابش حرف های فلسفی نداشت که بنویسم ، ولی این تیکه هاشو با این وجود دوست داشتم:

سعی کردم از قدرت بیانم استفاده کنم. یاد حرف های آقای جاجرمی خدابیامرز افتادم. اولین جمله ی آرامش بخش را که گفتم خانم شهریاری به حرفم فکر کرد؛ اینکه زندگی خیلی مهم تر از این موضوعات پیش پا افتاده است. چون کل اطلاعاتم در همین حد بود، دومین جمله ی آرامش بخش را از خودم درآوردم و گفتم: "ولی خا همین چیزای پیش پا افتاده زندگی رِ مسازن.".

--

(پسره تو رودرواسی رفته مجانی به بچه های یکی فیزیک درس بده ولی خودشم سواد چندانی نداره)

چون می ترسید جواب را بلد نباشم، دلم می خاست بگویم "کلاس مجانی سوال کردن نداره!" .

--

(داییه رفته خونه ی یکی دیگه که استراحت کنه)

- دایی، اگه قراره امشب بخوابی، پس چرا این همه فیلم آوردی؟

- یک چیزی هست به اسم آرامش. مسئله فقط خواب نیست؛ اینه که یک چند ساعتی به حال خودم باشم.

--

من با دیدن یک گیتار اسباب بازی در مغازه ی اسباب بازی فورشی آقای هوشمند به آقا جان گفتم دلم می خواهد با پول های عیدی گیتار واقعی بخرم و آقاجان با خنده گفت: " با پول عیدی هات فعلا گی بخر؛ بعدا تارش هم مخری." .

--

بالاخره هر چی عکس از صفحه های کتاب ها گرفته بودمو نوشتم. دیگه باید صبر کنین تا کتاب جدید بخونم و بیام چیزی بنویسم .

از کتاب ها

کتاب مرگ ایوان ایلیچ تولستوی و نخل هوشنگ مرادی کرمانی رو هم تموم کردم.

مرگ ایوان ایلیچ رو من تا حدی دوست داشتم. اتفاق خاصی توش نمیفتاد. روزهای قبل از مرگ یه نفر رو توصیف می کرد و حس و حالش رو، زجری که می کشید، فکر و خیال هایی که می کرد و ... .

ترجمه ای که من ازش خوندم، بد نبود (اسم مترجمش فکر کنم صالح حسینی بود) ولی بعضی جاها من کلمه های فارسی ای که طرف به کار برده بود رو باید سرچ می کردم! مثلا یه جا نوشته بود زن طرف "دِردَو بازی" در می آورد. سرچ کردم، معنیش میشه کولی بازی. خب من نمی دونم مشکل کولی بازی چیه که باید بنویسی دردو بازی! البته؛ شایدم سواد من کمه و تو کوچه و خیابون همه دارن از همین کلمه استفاده می کنن . ولی خب بالاخره اینم یه جور ترجمه است دیگه؛ ما هم کلمه ها و ترکیب های تازه یاد می گیریم .

یه قسمت دیگه ی ترجمه اش هم که برام جالب بود نوشته بود "نزدیک صلاه ظهر" دردش زیاد شد! اصلا توی اون فضای اسمای چی چی ایچ و کی کی ویچ، این "صلاه ظهر" به نظرم خیلی یه جوری بود. دوست داشتم روسی بلد باشم، برم دربیارم ببینم دقیقا چی بوده اصطلاحش که طرف این طوری ترجمه کرده .

ولی خب دیگه من کلا توقعمو از ترجمه ها آورده ام پایین و همین قدر که فهمیدم قضیه چیه، خدا رو کلی شاکرم و از مترجم تشکر می کنم!

کتابی که من داشتم، آخرش یه تاملی هم بر داستان داشت و یه کمی تعبیر و تفسیرش کرده بود که برای من جالب بود. چون خیلی چیزا رو آدم نمی دونه تا وقتی تفسیر داستانو نخونه.

مثلا گفته بود ایوان ایلیچ - که یه اسم شخصیت اصلی داستانه - توی روسی معادل John Doe تو انگلیسیه و یه جورایی معنی آدمیزاد میده.

کتابش خیلی روون بود اتفاقش و این جوری هم نبود که بخواد هی با جملات قصار محتواشو تو چش و چالت کنه (مثل خیلی از کتابای امروزی - به نظر من البته-). بنابراین، متن خاصی ازش ندارم که بنویسم. اما کلا راضیم که خوندمش.

--

کتاب نخل رو هم تموم کردم. اونم یه کتاب خیلی ساده و روون بود از زندگی یه پسربچه ای که پدر و مادرش رو از دست داده و با خاله اش زندگی می کنه. اینم دوست داشتم. توی این کتابم اتفاق خاصی نمیفتاد؛ فقط سعی می کرد بخش هایی از فرهنگ، مشکلات یا شرایط مردم اون منطقه رو به تصویر بکشه که به نظر من خیلی خوب این کارو کرده بود. من واقعا کتابشو دوست داشتم.

--

بعضی از کتابا به نظرم این طورین که نمی تونی راحت برای کسی تعریفشون کنی، بگی توش چی شد، کی چیکار کرد، چرا اصلا کسی باید این کتاب رو بخونه. اما وقتی می خونیشون، بعدش دیگه اون آدم قبلی نیستی و از اون کتاب یه تاثیری گرفته ای و یه سری معادلات زندگیت برای نگاه کردن به زندگی تغییر کرده.

این دو تا کتاب بالا، هر دوشون برای من اون جوری بودن. نمی تونم بگم حتما بخونیدشون چون چیزی ازشون یاد می گیرین، نمی تونم بگم اصلا آیا قراره کتاب چیزی به شما اضافه بکنه یا نه، اصلا شما قراره ازش لذت ببرین یا نه ولی من از خوندنشون پشیمون نیست.

ولی مثلا همین مرگ ایوان ایلیچ رو همسر خوند و اصلا دوست نداشت. می گفت حالا غیر از ترجمه اش، اصلا نمی فهمم نویسنده اش برای چی نوشتدش. ولی خب هر کسی یه دیدی داره دیگه. خلاصه، من نمی تونم بگم شما خوشتون میاد یا نه. می خواین بخونین، می خواین نخونین .

--

اینا هم بخش هایی از کتاب درباره ی معنی زندگی هستن. فقط دقت کنین که این کتاب دیدگاه های آدم های مختلفی رو داره توضیح میده و چیزایی که نوشته شده، دیدگاه های نویسنده نیست و حتی ممکنه گاهی تناقض داشته باشه بخش هایی که من می نویسم. لطفا با این دید نگاهشون کنین:

در پایان، پی می بریم که در چشم سگ ها چیزی جز وراج هایی بی عقل نیستیم که با زبانمان صداهای زیادی درست می کنیم؛ و در چشم پشه ها هم صرفا ماده ی غذایی هستیم.

--

ارسطو می گوید همه چیز بارها کشف شده و از یاد رفته است. او با اطمینان می گوید که پیشرفت، یک توهم است؛ امرو انسان مانند دریاست که در سطح خود هزاران حرکت و آشفتگی دارد و این طور به نظر می رسد که به سویی پیش می رود، در حالی که در ته خود کم و بیش بی تغییر و آرام باقی می ماند. آن چه را پیشرفت می خوانیم، شاید فقط تغییرات سطحی محض باشد، توالی ای از سبک ها و مدها در لباس، حمل و نقل، حکومت، روانشناسی و دین.

علم مسیحی، رفتارگرایی، دموکراسی، اتومبیل و شلوار، پیشرفت یا توسعه نیستند، آن ها تغییرند؛ آن ها راه های جدیدی در انجام کارهای قدیمی اند؛ خطاهایی جدید در کوشش بیهوده برای فهم اسرار ازلی و ابدی انسان و جهان. در زیر این پیده های رنگارنگ ذات امور یکسان می ماند؛ آدمی که از بیل مکانیکی و مته ی برقی، تراکتور و تانک، ماشین حساب و مسلسل، و هواپیما و بمب استفاده می کند، همان نوع آدمی است که از خیش های چوبی، تیغه های سنگی، چرخ های کنده ای، تیر و کمان، گره نویسی و نیزه های سرسمی استفاده می کرد. ابزار متفاوت شده ولی غایت یکسان است. مقیاس وسیع تر شده، اما هدف ها همان قدر ناپخته و خودخواهانه، همان قدر احمقانه و متناقض، همان قدر ددمنشانه و ویرانگر است که در ایام ماقبل تاریخ یا باستان بود. همه چیز پیشرفت  کرده است، مگر خود انسان.

در این دور بیهوده، انسان ... بارها، اختراعات و کارهایش را تا بلندی های تپه ی تمدن و فرهنگ پیش برده، اما آنچه برای خود ساخته، فقط سازه هایی متزلزل بوده است. استفاده ی بی رویه از خاک، تخریب طبیعت، مهاجرت در کسب  و کار، ویرانگری مهاجمان یا سترونی تعلیم داده ش دهی نژادها، باعث شده بشر بارها و بارها به سطح توحش و بربریت تنزل کند.

--

هر چیز معنوی وقتی به فروش می رسدیا به نمایشی رنگ و وارنگ بدل می شود، می میرد.

--

شاید اختراع اندیشه، یکی از خطاهای اصلی بشر بوده است. اندیشه، اول زیر پای اخلاق را با کنار زدن پشتوانه ها و حرمت های فوق طبیعی آن خالی می کند و آن را منفعتی اجتماعی جلوه همیدهد ... و اخلاق بدون خدا همان قدر ضعیف است که قانون راهنمایی و رانندگی بدون پلیس. اندیشه، بعد، جامه را با جدا کردن دختر و پسر از والدین، بی مجازات گذاشتن بی بند و باری جنسی و آزاد کردن فرد از خانواده و ادامه ی نسل، تضعیف می کند. حالا فقط آدم های نادان نوعشان را ادامه می دهند و اندیشه نهایتا اندیشمند را با نشان دادن دورنمایی از اخترشناسی و زمین شناسی و زیست شناسی و تاریخ به وی، به زوال می کشاند. در این دورنما، آدم اهل اندیشه، خودش را ذره ی ناچیزی در فضا و لحظه ای کوتاه در زمان می بیند. اندیشه اعتقاد او به اراده و آینده اش را از وی می گیرد و تقدیرش را از شرافت و شکوه عاری می کند.

--

من از مفهوم نابودی نمی ترسم؛ چون اگر نابودی ای در کار باشد، در بدترین حالت، وحشتناک تر از به خواب رفتن در پایان یک روز طولانی نیست. چه آن روز خوشایند باشد و چه تلخ یا هر دو.

--

انسان نمی تواند بدون قاعده ها زندگی کند. اما غریزه او را از چنین مصیبتی نجات می دد؛ به محض اینکه شبکه ای از قوانین و اخلاقیات از او گرفته شوند، غریزه، شبکه ی دیگری برای حمایت او می بافد. غریزه گاهی از دل فرمان های خدا چنین شبکه ای می سازد. گاهی از توصیه های علم و گاهی هم از دستورات یک پادشاه زمینی.

--

پرسیده اید، "چه چیزی شما را به اده ی زندگی وا می دارد؟". جواب من جوابی است که همه ی عقل کل ها به آن می خندند، کار. از اینکه می بینم ایده های شکل می گیرند و نتیجه های ملموس به بار می آورند، بی نهایت کیف می کنم. اینکه ایده های بی شمار تحقق پیدا نمی کنند لذتی را که از ایده های تحقق یافته می برم کم نمی کنند. من احساس قدرت را دوست دارم. می بینید که چقدر رک هستم و می دانم چطور مسائل را صاف و ساده بیان کنم و دوست دارم از کارم خوب پول دربیاورم. ولی چیزی که مرا به ادامه ی زندگی وا می دارد خود کار و حس موفقیت و دستاورد داشتن است. من نمی توانم به انداه ز یبعضی آدم ها بازی کنم چون چشمانم خیلی خوب نمی بینند و شنواییم کامل نیست. به همین خاطر، بازی و ورزش من این است که با جمع کوچکی از دوستان همدل پوکر بازی کنم... .

در مورد دین راستش نمی دانم دین تا چه اندازه به من کمک کرده است. به احتمال زیاد دین بدون اینکه خودم بدانم به من کمک کرده و قطعا در شکل گیری آرمان هایم نقشی داشته است.

--

یکی از چیزهایی که بابت آن خلی سپاسگزارم این است که با وجود یک زندگی توام با کار سخت، زندگی ای که دستخوش بحران های مختلفی بوده و ناامید و موفقیت های پی در پی به همراه داشته، هنوز خوش بین باقی مانده ام.

--

[من] برای هدف آرمانی قدرتمند می کوشم و کار و کوشش من نمی تواند بیهوده باشد. البته؛ من برای نتیجه ها کار می کنم. می خواهم به سرعت به طرف هدفم بروم. اما اساسا، حتی نتایج عمل هم مرا چندان نگران نمی کنند.

خود عمل، تا وقتی که باور دارم راست است مایه ی خرسندی و رضایت خاطرم است.

--

معرفت است که مرا سر پا نگه می دارد... . معرفت به اینکه ما بخشی از جریان آفرینش هستیم؛ معرفت به اینکه ما خود، در معیت خدا، آفریننده ایم و از این رو، سازندگان آینده ی جهانیم.

--

می خواهم برقرار باشم، می خواهم همیشه سرگرم کار باشم و برای نیل به زیبایی و کمال بکوشم. حتی اگر استعداد آن را نداشته باشم، از لذت عمل برخودرا خواهم بود. امید هم که همیشه هست. لااقل در قلبی جوان و بی قرار چنین است.

--

حقیقت زیبا نیست، زشت هم نیست. اصلا چرا باید یکی از این ها باشد. حقیقت، حقیقت است، همان طور که عدد و رقم، عددم و رقم هستند... . عرف و سنت باعث شده حقیقت را با اعتقاداتمان اشتباه بگیریم. عرف، نست و سبک زندگیمان ما را به آن جا سوق داده اند که باور کنیم نمی توانیم خوشبخت باشیم مگر تحت شرایط خاصی که با آسودگاهی مادی خاصی هماره هستند. این حقیقت نیست، اعتقاد است. حقیقت به ما می گوید که خوشبختی، حالتی از رضایتمندی ذهنی و روانی است. رضایتمندی را می توان در جزیره ای دورافتاده، در شهری کوچک یا در خانه های جاره ای شهرهای بزرگ یافت. می توان آن را در کاخ های ثروتمندان یا کوخ های فقیران یافت.

محصور بودن در زندان، موجب بدبختی نمیشود؛ اگر غیر از این بود، همه ی کسانی که آزادند خوشبت بودند. فقر موجب بدبختی نمی شود؛ اگر غیر از این بود، ثروتمندان خوشبخت بودند.

--

هر انسانی که عمیق می اندیشد و به این نتیجه می رسد که زندگی فاقد معنی است، مطمئنا باید انسانل عاقلی باشد. انسان های عاقل کارهای بی معنی نمی کنند. با این حال، همین کسانی که زندگی را بی معنی می دانند، باز به زندگیشان ادامه می دهند. ناگزیر نتیجه می گیرم که آن ها همدلی کاملی با دیدگاه خود ندارند. هر بار که روزنامه ای را برمیدارم و مطلبی راجع به خودکشی کسی می خوانم، می گویم او کسی بود که واقعا اعتقاد داشت زندگی بی معنی است.

--

در پایان، باید اعتراف کرد که نان مهم تر از کتاب است و هنر امری تجملی است که به سرپنجه ی ثروت ممکن شده است.

--

اگر کودک خوشبخت تر از بزرگسال است، به این خاطر است که بدن بیشتر و روح کمتری دارد و می فهمد که طبیعت مقدم بر فلسفه است و قبل از فلسفه می آید. او برای دست ها و پاهای خود معنایی فراتر از فایده های فراوان آن ها نمی جوید. شاید اگر ما هم از دست ها و پاهای خود استفاده کنیم، خوشبت تر شویم.

--

پیش از این گفته بودم کسانی که اجزای همکار در یک کل هستند، دچار یاس و دلسردی نمی شوند. آدم ساده دل حقیری که با رفقای خود همراهی می کند، خیلی خوشبت تر از این متفکران انزواطلب است که از بازی زندگی کناره می گیرند و در این جدانشینی تباه می شوند.گوته می گوید "یک کل باش یا به یک کل بپیوند.".

کتاب هایی که خوندم

تو ایران که بودم، کتاب سال بلوا رو خوندم که دوسش داشتم.

کتاب کافه ای به نام چرا رو خوندم که چیز جالبی نبود.

کتاب مامان و معنی زندگی رو شروع کردم که خوشم نیومد و بعد از 50 60 صفحه، بقیه شو فقط ورق زدم ببینم چیز جالبی توش پیدا میشه برای من یا نه که نشد و به نظر من خیلیییی کتاب حوصله سربری بود.

کتاب زمین انسان ها رو شروع کردم که مال سنت اگزوپری بود ولی بعد از 20 30 صفحه رهاش کردم. خوشم نیومد.

بیست سی تا کتابم با خودمون آوردیم که از بین اینا دید و بازدید جلال آل احمدو خوندم و قشنگ بود به نظرم. اما جمله ی خاصی ازش ندارم که بتونم بنویسم. کلا کتابش پر از داستان های کوتاهه که داره فضای فکری (بیشتر مذهبی) آدما رو به تصویر می کشه و اینکه چه تصوری از مذهب دارن و چیا رو رعایت می کنن و چیا براشون بی اهمیته و ... . چون کتاب کوچیکیه، به نظرم ارزش اینو داره که آدم یه بار یه نگاه بهش بندازه. اما اینکه بخواد داستانی داشته باشه و توش اتفاق خاصی بیفته، این جوری نیست.

کتاب درباره ی معنی زندگی ویل دورانت رو خوندم و خیلی خوشم اومد ازش. البته؛ شاید هر مدل آدمی دوسش نداشته باشه ولی من دوسش داشتم. اگر سلیقه تون به من نزدیکه و تو دهه ی چهارم زندگیتون هستین مثل من، بخونینش. شاید شمام دوسش داشتین.

کتابش کلا فقط طرح سواله. قضیه اینه که یه نفری که قصد خودکشی داشته، برای ویل دورانت نامه می نویسه و میگه به من بگو چرا نباید خودکشی کنم.

ویل دورانت به نظرش این سوال جالب میاد و سوال رو برای آدم های مختلفی از فرهنگ ها و موقعیت های مختلفی می فرسته؛ از دکارت و گاندی گرفته تاااا بازیگرها و یه آدم محکوم به حبس ابد و ... .

بعد جواب این آدما رو توی این کتاب گردآوری کرده. یعنی؛ حتی اونایی که جواب داده ان که من وقت ندارم به سوالت جواب بدم رو هم حتی توی کتاب آورده!

اینم بگم که کتاب در نهایت هیچ نتیجه گیری ای نداره؛ نباید انتظار داشته باشین که آخرش بگه خب به این دلایل این آقا نباید خودکشی کنه. کلا می خواد از دیدگاه های مختلف نشون بده که هدف مردم از زندگی کردن چیه.

کتاب پدرسرگی تولستوی رو خوندم. بد نبود. در مورد یه نفریه که همه چیو ول می کنه و میره کشیش میشه.

--

بعدم میام تیکه هایی از کتابا رو می نویسم :).

از کتاب ها

یه سری اسکرین از کتاب هایی که خونده ام گرفته ام که الان نمی دونم کدوم مال کدوم کتابه :|! حالا گفتم بنویسم دیگه. نهایتش قبلا بعضی هاشونو براتون نوشته ام.

این یکی فکر کنم مال کتاب "ما دروغگو بودیم" باشه:

- بهتر نیست آدم آروم و صلح طلب باشه؟

- نه، بهتر است با شر مبارزه کرد.

--

احساس می کنی منو میشناسی، کیدی، ولی تو فقط منی رو میشناسی که میاد اینجا. این... این کل تصویر من نیست.

--

این چند تا تا مال اون کتاب های "آبنبات" مهرداد صدقیه ولی نمی دونم مال کدوم یکیش (کلا من این شخصیت بی بی هه رو خیلی دوست داشتم :

بی بی گفت: هر چی هست زیاد محکم نگیر. از قدیم مگن هر چی رِ سخت بگیری، بعدا سست بای مِدی (سست بای مدی یعنی آسون از دست می دی، بای دادن: باختن).

--

اینم دوباره گفت و گوی بی بی هه است که دکتر بهش گفته زیاد نخوری.

- مگه دکتر نگفت شام سنگین نخوری؟

- مگه دکتر به تو یَم نگفت موقع ظف شستن زیاد واینستا؛ برای کمرت خوب نیست؟

- خا من این ظرفا رِ نشورم، کی مشوره؟

- ولی خا من اینِ نخورم، بقیه مخورن .

--

بی بی هم که برای خودش ی هم گلایه چی پیدا کرده بود، شروع کرد به زدن زیرآب آشناهایی که در آن لحظه غایب بودند و فقط چون من و مامان توی خانه بودیم گفت: "خلاصه، فقط همین محسن و عروسم به فکر منن". و تا مامان رفت آشپزخانه با صدایی آهسته تر جمله هاش را کامل کرد: "بیشتر همی محسن".

و وقتی هم من رفتم توی اتاقم، جمله اش را کامل تر کرد: "اونم، نه همیشه". .

 --

مراد گفت: اینا هیچی نمدانن که هیچی، تازه، تو تهران، جدیدا کلی فرهنگسرا باز شده. فکر کنم مخوان کاری کنن بچه های مردم به جای مسجد برن این جور جاها.

برای اینکه در بحث آن ها جدی تر شرکت کنم و نشان دهم اشتباه فکر می کنن، از مراد پرسیدم: "توی اون فرهنگسراها حلیمم مِدَن؟"

--

اینا مال "پنج گنج"ه:

خرسندی را به طبع دربند/ می باش بدانچه هست خرسند

جز آدمیان هر آنچه هستند/ بر شقه ی قانعی نشستند.

در جستن رزق خود شتابند/ سازند بدان قدر که یابند

آن آدمی است که ز دلیری/ کفر آرد وقت نیم سیری

گر فوت شود یکی نواله اش/ بر چرخ رسد نفیر و ناله اش

گر تر شودش به قطره ای بام/ در ابر زبان کشد به دشنام

--

این تیکه مال لیلی و مجنونه. سر اینکه مجنون لیلی رو می خواسته جنگ میشه بین دو تا قبیله. آدمای قبیله ی مجنون دارن اون وری ها رو می زنن. بعد می بینن خود مجنون طرف اون وری هاست . اینجا یکی از آدمای قبیله ی مجنون داره به مجنون میگه تو چرا طرف اونایی و مجنون جواب میده.

ما از پی تو به جان سپاری/ با خصم تو را چراست یاری؟

گفتا که چو خصم یار باشد/ با تیغ مرا چه کار باشد؟

با خصم نبردِ خون توان کرد/ با یار نبرد چون توان کرد؟

--

اینم فکر کنم در ادامه ی همون بوده:

آن دوست که بُد سلام دشمن/ کردیش کنون تمام دشمن

منظورش اینه که اون کسی که قبلا با اینکه دشمن بود، ولی کاری به کار ما نداشت، الان باعث شدی (با این جنگ و خون ریزی) کلا دشمن خونیمون بشه و در پی انتقام بربیاد و کینه به وجود بیاد. کلا، از این کلمه ی "سلام دشمن" خوشم اومد، گفتم بنویسمش :).

--

پرکندگی از نفاق خیزد/ پیروزی از اتفاق خیزد

--

اینم در توصیف زن فرموده شاعر بزرگوارمون :|:

زن چیست؟ نشانه گاه نیرنگ/ در ظاهر صلح و در نهان جنگ

در دشمنی آفت جهان است/ چون دوست شود، هلاک جان است

گویی که بکن، نمی نیوشد/ گویی که مکن، دو مَرده کوشد

چون غم خوری او نشاط گیرد/ چون شاد شوی، ز غم بمیرد

این کار زنان راست باز است/ افسون زنان بد دراز است

--

این مال کتاب "کافه ای به نام چرا" هست (کل کتاب هم به نظرم خلاصه شده در همین جمله شه) :

وقتی کسی دلیل بودنش در اینجا را بداند، هدف وجود خود را کشف کرده است. شخص در طول زندگی خود ممکن است دریابد برای برآورده کردن هدف وجود خود می خواهد ده، بیست یا صدها کار را انجام دهد. او می تواند همه ی آن امور را به انجام برساند. راضی ترین مشتریان ما کسانی هستند که هدف وجود خود را می شناسند و همه ی فعالیت هایی را که در راستای برآورده کردن هدف وجودشان است، امتحان می کنند.

--

کسانی که هدف وجودشان را می شناسند، و برای دستیابی به آن با تمام وجود تلاش می کنند، واقعا خیلی خوش اقبال به نظر می رسند. اتفاق های خاص و دور از انتظار درست سربزنگاه برایشان رخ می دهد.

--

اینا مال کتاب سال بلوا بود:

یک اسکانس نو بین دو انگشتش بود و دستش را در هوا تکان می داد: بیا، این همراهت باشد. شاید در راه کوزه ی کسی را شکستی.

(طرز فکر اونی که این جمله رو گفته بود دوست داشتم.)

--

آن شب رزم آرا به ما گفت که هیچ گاه رو به خدا نماز نخوانده ایم، رو به هندوستان ایستاده ایم و گفت که باز باید خدا را شکر کنیم که رو به روسیه نایستاده ایم. همه ی عبادات ما باطل است و خدا قاصم الجبارین است.

--

- مادر من هفت تا بچه را بزرگ کرد و همیشه نگران بود. مگر نشنیده ای که می گویند بهشت زیر پای مادران است؟

- کاش به جای نگرانی، آداب و معاشرت یادشان می داد.

--

بگذارش کنار، تو باید کارهای مهم تری بکنی.

من روی نوبت کار می کنم. همه ی کارها در دنیا مهم است، اما به نوبت.

--

حکم می کنیم که این دار را بسازی. من می خواهم این جا را بهشت کنم، تو نمی خواهی مردم راحت باشند؟

- تمام بهشت خدا را بگردی، یک دار پیدا نمی کنی.

--

مگس های بی جان آخر فصل را توی هوا می گرفت و می برد بیرون، ولشان می کرد.

گفتم چرا نمی کشیشان، این همه به خودت زحمت می دهی؟

گفت خوشیمان را به رنج دیگران نمی خریم.

--

پدر می گفت که هر جنگی به خاطر صلح در می گیرد و هر صلحی مقدمه ای است برای جنگ.

--

- از شما بعید است قضاوت سطحی بکنید. بساط یاغی گری باید برچیده شود.

- کدام یاغی؟

- همین ها که شب و روز مردم را غارت می کنند.

- چرا یاغی شده اند؟ هیچ فکر کرده اید؟ از گشنگی، ناامنی، بی سوادی؛ همین پاسبان های شما کم مردم را غارت نمی کنند. آن وقت شما آمده اید دار ساخته اید؟

--

توی این مملکت هر چیزی اولش خوب است. بعد یواش یواش بهش آب می بندند؛ خاصیتش را از دست می دهد. واسه ی همین است که پیشرفت نمی کنیم.

--

شک کن دخترم؛ شک اساس ایمان است.

--

یاسی با تعجب به پدربزرگش نگاه کرد و گفت: نوش آفرین کجا رفت؟

من روی تخت خوابیده بودم و هر چه تقلا می کردم نمی توانستم تکان بخورم، هیچ نیرویی در بدنم نبود. به تخت دوخته شده بودم. گفتم به همین سادگی است. آدم این همه به خودش مغرور است که خیال می کند هیچ وقت از کار نمی افتد؛ بعد یکباره می بیند که دنیا با سرعت دور می شود و او جا مانده است.

--

این از کتاب "مربای شیرین"ه. قضیه از این قراره که یه بچه ای در یه شیشه ی مربا رو نمی تونه باز کنه. به معلمش تاریخشون میگه باز کنه. معلمشون میگه:

نه، وقتی شما نتوانستید بازش کنید، بنده هم نمی توانم. اگر بتوانم بازش کنم می گویید مغلم ما بزرگ و پر زور است، کاری نکرده. اگر هم نتوانستم بازش کنم، می خندید و می گویید این هم که خود را عالم و دانشمند می دانست، نتوانست. پس بهتر است دست به این کار نزنم که در هر صورت برای من شکست است. در تاریخ از این گونه شکست ها و ندانم کاری ها زیاد دیدم.

از کتاب ها/روزمره

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.