مدرسه/زندگی

یکی از دوستای همسر، مامانش فوت کرد بود. همسر میگه فرداش، سر کار ناراحت بود که فلان برنامه رو (نمی دونم کنسرت بود، چی بود) نمی تونه بره چون با یه سری کارای اداری به خاطر فوت مامانش تداخل داره!

--

(اینم نمی دونم گفتم یا نه) یکی دیگه از همکاراشم که دورادور میشناخت، همسر سابقش کشته بود. آقاهه آلمانی بود و خانمه اندونزیایی. خانمه یه بچه ی ۹ ۱۰ ساله داشت که باهاش زندگی میکرد. آقاهه و خانمه هر دو تو شرکت همسر اینا کار میکردن ولی آقاهه قبل از اینکه همسر بره این شرکت، رفته بود یه شرکت دیگه.

--

تو آلمان یه برنامه ی ورزشی هست که هر سال برگزار میشه توی تمام مدارس و شرکت کردن توش اجباریه.

نمیشه کسی بگه من امروز بچه مو مدرسه نمیفرستم چون کلاس ندارن.

هدفش کشف استعدادای بچه هاس. آخرش به بچه ها یه گواهی میدن. به یه عده گواهی شرکت میدن، به یه عده گواهی برنده شدن میدن، به بهترینا یه چیزی میدن که اگه بخوام به فارسی ترجمه اش کنم، معادل گواهی افتخار/دیپلم افتخار (!!) میشه (Ehrenurkunde) .

حدود ۲۰ درصد بچه ها اون دیپلم افتخاره رو میگیرن.

این دیپلم افتخارو رئیس جمهور امضا کرده. البته؛ می دونین که امضاهه اصل نیست و طرف تک تک امضا نکرده و رئیس جمهور هم توی آلمان سمت فرمایشی ایه . ولی خب دیگه .

پسر ما همینو گرفت و کلا دو نفر تو کلاسشون اینو گرفته بودن. بهش گفتم که این خیلی مهمه و رئیس جمهور امضا کرده و اینا. کلی ذوق کرد :).

--

یه برنامه ی دیگه هم بود که مال منطقه ی خودمون بود. اونم شرکت توش اجباری بود ولی میتونستی بگی که توی آمارا حساب بشه و مثل حالت مسابقه بچه ات شرکت کنه یا نه، اصلا نمیخوای بدونی که نتیجه اش چی شد و چندم شد بچه ات.

اینم به همه گواهی شرکت میداد، تو سایتش نوشته بود که کسایی که جزو استعدادهای برتر باشن، بعدتر یه Talentpass میگیرن.

مدتی گذشت و بچه ی ما هیچی نیاورد خونه.

من خودم زنگ زدم به همون موسسه ی برگزار کننده، گفتم شما گواهی ها رو کی میدین؟ (مامان پیگیر ) گفت ما دادیم به مدرسه ها.

زنگ زدم به مدرسه. گفتم چرا نمیدین گواهی های این بچه ها رو؟

گفت بچه تون کلاس چندمه؟ بعد گفت چون هنوز همه ی کلاسا تموم نشده این برنامه شون،مال بقیه رو هم ندادیم هنوز. چون مثلا یه روز برای کلاس دومی ها بود، یه روز برای کلاس چهارمی ها و ... . گفت همه رو با هم میدیم.

دیگه، اون روزی که پسرمون گواهی گرفت، مال هر دو تا برنامه رو آورده بود. یعنی؛ اون دیپلم افتخارو که مال برنامه ی ماه می بود با گواهی شرکت این برنامه که تو سپتامبر بود.

بابتش تشویقش کردم و چیزی نگفتم از تلنت پس.

اون روز دوباره سایت اون موسسه رو چک کردم، ببینم آمار امسالو زده یا نه. میخواستم ببینم برنامه تموم شده و حساب و کتاب کرده ان و تلنت پس ها رو داده ان و بچه ی ما نگرفته یا نداده ان هنوز. دیدم تموم شده همه چی.

یه کم ناراحت شدم چون حدود ۱۸ تا ۲۳ درصد بچه ها هر سال اینو میگیرن و فکر میکردم پسرمون بگیره با شناختی که ازش داشتم. ولی دیگه چیزی نگفتم و اصلا به پسرمونم نگفتم که همچین چیزی هست.

اون روز پسرمونو برده بودم جایی، تو ماشین، برگشتنی میگه امروز یه چیزی تو مدرسه دادن، فقط به من و تیلدا داده ان، یه دفترچه اس فقط! میگم تلنت پسه؟!!!

میگه آره.

واقعا خیلی خوشحال شدم. یه خط به رزومه اش اضافه شد .

حالا این تلنت پس چیه؟

یه سری موسسات ورزشی، طرف قرارداد این برنامه ان. و اگه شما این دفترچه رو بگیری، میتونی ۵ جلسه رایگان توی کلاساشون شرکت کنی.

یعنی؛ الان پسر ما این امکانو داره که ۵ جلسه بره بکس، ۵ جلسه بره هاکی، ۵ جلسه بره تنیس، ۵ جلسه بره بسکتبال و خیلی ورزشای دیگه ای که من حتی اسمشونم نشنیده ام.

در واقع، به بچه این فرصتو میدن که بره علاقه و استعدادشو پیدا کنه.

حالا باید از هفته ی بعد بشینم به اینا دونه دونه زنگ بزنم، ببینم کی کلاساشونه که پسرمون شرکت کنه :).

--

بهش میگم رفتی خونه، به بابا بگو که تلنت پس گرفتی.

رفته میگه تلنت پس گرفتم. همسر میگه خب چیه این تلنت پس؟

میگه نمیدونم ولی مامان میگه خیلی مهمه :)))).

--

تو خونه ی قبلی روی صندوق پستیمون زده بودیم تبلیغ نندازین لطفا و فقط نامه هامونو مینداختن تو صندوقمون.

اینجا نزدیم همچین چیزی و تبلیغ و روزنامه ی محلی هم میندازن برامون.

اون روز بعد از هزار سال، گفتم یه کم روزنامه بخونم الان که دیگه مشکل آلمانی ندارم.

خوندم، دیدم نوشته دقیقا کوچه ی بالاترمون یه خونه رو دزد زده :/!

فکر کنم بهتره دیگه روزنامه نخونم!

--

این روزنامه هه بخش کودکان نداشت اصلا. خدا فرصت بده بهم، اینم برم پاپی شم، ببینم آیا جایی روزنامه ای برای کودکان هست. اگه هست که من این بچه رو تشویق کنم اونجا هم فعالیت کنه !

--

یکی از اون موسسه هایی که توی اون تلنت پس بود، همون جاییه که پسرمون الان میره تنیس روی میز بازی می کنه اونجا. گفت پس اینجا هم ببریم، مربیم ببینه و امضا کنه. گفتم باشه.

از اون طرف، چهارشنبه روزی بود که مدرسه گفته بود Martinszug دارن.

مارتینز تسوگ چیه؟ یه برنامه ای که بچه ها با فانوس تو شهر راه میفتن و آواز می خونن.

از اونجایی که ما هیچ وقت همچین برنامه ای رو خودمون توی خونه جشن نگرفته یم، طبیعیه که بچه مونم علاقه ای نداشته باشه بهش.

برنامه ساعت 5 عصر بود تو مدرسه.

پسرمونم گفت من نمی خوام برم مارتینز تسوگ برم، میخوام برم تلنت پسمو نشون بدم به مربیم و خیلی ذوق داشت. منم گفتم باشه، اونو نمی ریم. همون کلاس عادیتو برو. دیگه، چندین بار هم هی یادآوری کرد تلنت پسمو یادت نره بیاری ها. گفتم باشه.

منم عصری، لباسای ورزشش و کفششو ورداشتم که توی ماشین عوض کنه و رفتم دنبالش. اونجا گفت که معلممون گفته همه باید باشن. گفتم مگه اجباریه؟ گفت آره ولی معلم به من و فلانی گفته شما دو تا نمی خواد باشین!

گفتم بذار برم بپرسم. رفتم از مربی های او گی اس پرسیدم، گفتم اجباریه؟ گفتن فکر می کنیم که اجباریه.

اومدم بهش گفتم متاسفم پسرم. اجباریه و باید بریم.

باز تو خونه پیام دادم به مامان ماکسی که این برنامه ی 5 عصر اجباریه؟ گفت آره، مگه اینکه مریض باشه بچه و اینا.

گفتم نه، پسر ما کلاس داره  و  دوست داره کلاسشو بره. گفت نه، اگه اون جوریه، اجباریه؛ مثل مدرسه اس.

خیلی هم ناراحت شد پسرمون و حقم داشت دیگه. شوکه شد یهو.

بردمش مدرسه و فانوسشم امسال با پارسال فرق داشت. امسال این مدلی بود. پارسال این مدلی بود. و ما اون چراغی که بخوایم بذاریم توش رو نداشتیم. چراغی که ما داشتیم، دسته داشت.

ما هم که برنامه نداشتیم که بچه بره، دیگه من زیاد پیگیر نشده بودم که چیکار کنیم. قرار شد یه چراغ قوه بندازیم توی فانوسش که روشن بشه.

ولی چراغ قوه اش کوچیک بود و نور زیادی نداشت.

طفلکی تو مدرسه اش هم یه کمی گریه کرده بود. معلمش اومد با من صحبت کرد. گفت بچه تون گریه کرده. براش توضیح دادم و گفتم چون من نمی دونستم که اجباریه و برنامه یهویی عوض شد، این جوری شد. و تقصیر اون نبود. اونم خیلی معلم مهربونیه. گفت درک می کنم. آره، یه جورایی اجباریه چون جزو مراسم رسمی مدرسه اس، من نمی تونم بگم که اجازه دارن نیان. اما من سعی کردم درستش کنم، یه ریسه ی چراغ خودمو بهش دادم. حالا ببینیم چطور میشه. الان اکیه.

پسرمونم دیدم که داشت با بچه ها می خندید. ولی خب گناه داشت دیگه. خودم می فهمیدم چقدر خورد تو ذوقش.

من وقتی به مدرسه رسیدم، تازه فهمیدم که اصلا چه مدل چراغی باید بندازیم توی فانوسش. آخه من چیزی به ذهنم نمی رسید. ما چراغی که با باتری روشن بشه نداشتیم تو خونه. ولی برای سال بعد یاد گرفتم چی باید بخریم.

خلاصه، معلمش یه بار دیگه هم توی مسیر به من نگاه کرد و بهم اطمینان داد که همه چی اکیه.

--

کلاس تنیسش جمعه و چهارشنبه بود. چهارشنبه که نشد بره کلاس تنیس. دیروز که رفتیم، بعد از صد بار یادآوری به من که تلنت پسمو جا نذاری (!)، بردم تلنت پسشو دادم مربیش امضا کرد!

حالا در واقع، تلنت پس برای اینه که جایی که ثبت نام نشدی رو مجانی بری، وگرنه اگه ثبت نام کردی که کردی دیگه. ولی خب، من برای اینکه خوشحال باشه و حس خوبی داشته باشه، بردم مربیش امضا کرد . هر پنج تاشو هم مربیش با هم امضا کرد دیگه .

--

دیروز با ماکسی و مامانش و لوئیزه و مامانش رفتیم شکلات جمع کنی.

برگشتنی، در یکی از خونه هایی که قرار بود بزنن، یه خانم مسنی بود که مامان ماکسی گفت همسرش تازگی ها - فکر کنم گفت هفته ی پیش- فوت شده.

طرف درو باز کرده، مامان ماکسی احوال پرسی می کنه و میگه چطوری. میگه خوبم. یه عالمه کار اداری هست که باید انجام بدم!

برام جالب بود که خانمه از حس و حال خودش حرف نمی زد، همون دو تا جمله ای که می گفت راجع به کار اداری مربوط به فوت همسرش بود :/!

--

تازه فهمیدم که برای دبیرستان هم تمام همون بند و بساطهای دبستان هست و بازم معیارها همون نزدیک بودن خونه و داشتن خواهر و برادر توی اون مدرسه هست.

حالا باید از الان دنبال مدرسه بگردیم و صحبت کنیم و ببینیم می تونیم آیا جایی رو پیدا کنیم که مطمئن بشیم ما رو میگیره یا نه.

البته؛ مامان ماکسی می گفت هر دو تا دبیرستان اینجا خوبن و کلا فرقی نمی کنه بچه کدوم مدرسه بره.

ولی من نمی تونم مثل اون فکر کنم. نمی دونم چیکار کنیم.

مدرسه های خصوصی هم که خیلی گرونن. یکیشونو زنگ زدم، گفت ماهی 1200 یورو.

--

مامان ماکسی می گفت که تو یه جلسه ای (فکر کنم از همین جلسه های پرسش و پاسخ مدرسه ها)، طرف گفت نگران نباشین، هر بچه ای که بخواد بره دبیرستان، حتما می تونه بره. ولی من بلند گفتم، نخیر این طوری نیست. من حداقل یه نفر رو میشناسم که با اینکه مدرسه ی دبستانش بهش توصیه نامه ی دبیرستانو داده، ولی هیچ کدوم از دبیرستانا بهش جا نداده ان و بهش گفته ان برو فلان رئال شوله (Realschule) یا گزمات شوله (Gesamtschule).

--

خلاصه که خدا به خیر کنه. هنوز بچه ی ما کلاس دومو تموم نکرده، باید به فکر کلاس پنجم به بعدش باشیم :/!

--

هفته ی بعد جلسه دارم با معلمای پسرمون. تا الان 4 5 تا مورد نوشته ام که راجع بهش باهاشون صحبت کنم.

--

همسر داره سیب زمینی سرخ می کنه.

همسر: تو برشته هاشو می خوای؟

پسرمون: چی؟

همسر: میگم تو برشته هاشو می خوای؟

پسرمون: برشته یعنی چی؟

همسر: تو زغالاشو می خوای؟

پسرمون: آره، آره!