کار/زندگی/تفریح

سه روزه میگم چرا هیشکی کامنت نمیذاره واسه این پست؟ تازه فهمیده ام منتشرش نکرده ام :/!

--

میتینگ داشتیم با پیتر و من چیز زیادی توش نگفتم، در حد ضرورت. بعدش آندره گفت کامنت پیتر این بوده که چرا دخترمعمولی ساکته انقد؟

گفت مثلا من وقتی ازت پرسیدم فلان کار شدنیه یا نه، تو فقط گفتی بله و توضیح ندادی. میتونستی چالشاتو بگی و ... . گفتم من فکر میکردم چون وقت پیتر ارزشمنده و میتینگ ها باید دقیق باشه و زیادی طول نکشه، بهتره سوال بله-خیر رو واقعا با بله یا خیر جواب بدم.

گفت نه، تصورت غلطه. وقتی ازت می پرسه، توضیح بده. تو مدیر فنی نیستی، مدیر پروژه ای. چالشاتو بگو. گفتم باشه. از این به بعد میگم.

فرداش تو میتینگ با میرو و دایمون و آندره و بقیه، خودم میتینگو دست گرفتم. و آخرش هم گفتم بر اساس برنامه ی فعلی و کارای انجام شده، ما الان چهار روز از برنامه عقبیم. فکر میکنم میتونیم جبرانش کنیم ولی لازم دونستم وضعیت فعلی رو بهتون بگم.

بعد از میتینگ گری به من و دایمون و سهیل ایمیل زد. یکی از چیزایی که گفته بود این بود که نباید جلوی مدیرا میگفتی چهار روز از برنامه عقبیم!

منم جواب دادم و نوشتم ما اینجاییم که مشکلاتمونو حل کنیم، نه پنهان. من وظیفمه که شفاف اطلاع رسانی کنم. اگر تونستیم مشکلو حل کنیم، نشون میده که ما مدیرای خوبی هستیم و میتونیم بحرانمونم مدیریت کنیم. اگر نتونستیم، ما از قبل به بالادستیمون اطلاع داده ایم و اونا در جریان بوده ان.

بعد از اون میتینگ هم آندره به من زنگ زد بابت یه چیز دیگه. منم گفتم آندره من کارم اشتباه بود که جلوی میرو و بقیه گفتم از برنامه عقبیم؟ گفت نه، اصلا. دقیقا باید همین کارو میکردی و امروز خیلی کارت عالی بود؛ حرفی که دیروز گفتمو، امروز اجرا کردی.

--

آندره واقعا خیلی مدیر خوبیه. تو چشت نگاه میکنه و ایرادتو می کوبه تو صورتت، بدون هیچ مراعاتی. ولی از اون ورم تو چشت نگاه میکنه و ازت تعریف میکنه، فکر نمیکنه پر رو میشی.

یه ویژگی من اینه که جذب آدمایی میشم که بقیه مثل چی ازشون میترسن. تو مدرسه هم در مورد معلما همین طوری بودم. الانم آندره اگه با کسی میتینگ بذاره، طرف کرک و پرش میریزه که چی شده ولی من با آندره راحت تر از بقیه ام. به نظرم، تکلیف آدم باهاش مشخصه.

--

اشتفی توی همه ی میتنگ ها دیر میاد، حداقل دو سه دقیقه. یکی از بچه ها میگه این اشتفی اگه صبح ها دو سه دقیقه زودتر بیدار بشه، مشکلش حل میشه .

--

رفته بودیم خونه ی یکی از دوستامون. گفتن بریم تو حیاط. حالا هوا گرم و شرجی، آدم داره خفه میشه از گرما؛ من نمی فهمم چه لذتی داره خونه ی خنکو آدم بذاره، بره تو حیاط ساعت 3 4 عصر تابستون که فقط بغل درختا باشه.

داشتن دوستامون حرف می زدن که این درخته نمی دونم سیبش خوشمزه اس و اون یکی گلابیش فلانه. تو دلم می گفتم چه بحث های مسخره ای واقعا، حالا چه اهمیتی داره این موضوع؟ بعد یادم افتاد که یه بار رفته بودیم سیزده به در روستامون. عموی بابام اونجا یه باغ بزرگ داشت. ما بچه بودیم. یادمه که بزرگترا داشتن راجع به درختا و شکوفه هاشون و این چیزا حرف می زدن. و من با خودم گفتم بزرگترا راجع به چه چیزای چرت و پرتی حرف می زنن.

دیدم نظرم بعد از این همه سال، واقعا هنوز هم عوض نشده !

اعتراف می کنم از خیلی چیزایی که خیلی ها لذت می برن لذت نمی برم. و کلا هم اصراری ندارم از همون چیزایی لذت ببرم که دیگران.

یا مثلا با همین دوستامون (دو تا خانواده ان) رفتیم یه مسافرت دو روزه. قرار بود جمعه عصر بعد از کارامون راه بیفتیم، و حدود 6 اینا می رسیدیم. من گفتم برا شام یه چیز راحت ببریم با خودمون، یه اولویه ای، چیزی. گفتن نه، گوشت ببریم، کباب کنیم.

بعدم رفتیم اونجا و کلی بساط منقل و این چیزا رو آماده کردیم و کباب خوردیم. حتی برای فرداشم گفتن جوجه ببریم.

ولی راستش من اصلا نفهمیدم چرا آدم باید انقدر خودشو تو زحمت بندازه برای دو روز. اونجا هم که رفت همه اش درگیر کباب سیخ زدن و ریختن کبابا و دود خوردن باشه. به نظر دوستامون البته همیناش قشنگه و از این حرفا. ولی من به نظرم بدون دود خوردنم میشه لذت برد .

یا مثلا با همین دوستامون یه بار بحث بود سر اینکه چرا آلمانی ها "هابی" دارن و ما نداریم. کلا اینو از خیلی از ایرانی های اینجا شنیده ام که ما هابی نداریم و مثل آلمانی ها از زندگی لذت نمی بریم. ولی راستش من اصلا حس نمی کنم که چون هابی - با تعریف آلمانی ها- ندارم، پس از زندگیم لذت نمی برم. یعنی اصلا نیازی نمی بینم که به اون شیوه ای که آلمانی ها احساس لذت می کنن از زندگیشون، احساس لذت کنم از زندگیم.

اون روز اتفاقا یه ویدیو می دیدم که فکر می کنم برای من حداقل توضیح میداد که چرا من نمی تونم مثل این آدما فکر کنم و مشکلی با نداشتن "هابی" (با تعریفی که اونا از هابی دارن البته) ندارم.

بحث سر دوپامین و سرتونین بود.

من واقعا دنبال لذت های آنی و پاداش و دوپامین نیستم. سرتونینم به اندازه ی کافی دارم و اگر هم کم بشه سرتونینم، میرم تو سایت ها، ببینم کی کجا سوال داره، جواب میدم. در واقع، هابی واقعی من کمک کردن به آدماس . میدونم که مسخره به نظر میاد، ولی واقعا من این کارو تو زمان بیکاریم انجام میدم و ازش لذت می برم.

--

داشتیم میرفتیم تولد ماکسی توی یه خانه ی بازی. یه ماشین جلوی ما بود نزدیکای رسیدن به مقصد. به پسرمون میگم به نظرت این ماشین جلوییمونم داره میره همون جایی که ما میریم؟ میگه نه، این پلاکش مال یه شهر دیگه اس. بعیده بیاد اینجا تولد.

کرک و پرم ریخت از استدلالش واقعا .

--

داشتیم پینگ پنگ بازی میکردیم. بازیش از من بهتره‌. اون ۳۴ بود، من ۱۰. بهش میگم ببین چقد ضعیفی. من ۳۴ ام، تو ده. میگه مگه ده از ۳۴ بیشتر نبود؟

دوستان، واسه حاضرجواب تر از خودتون کرکری نخونین .

--

شب موقع خواب، بهش میگم گوشتو بیار، گوشتو بیار. بعد که آورده بهش میگم من خیلی دوست دارم. میگه خب، چه ربطی داش؟ :/