از همه چی

علی چند روز پیش اومد خونه مون با دوست دخترش. خدا رو شکر، پسرمون زیاد صحبت نکرد و سوتی ای نداد.

یه بار که خودمون خونه بودیم و صحبت میکردیم، اسم دوست دختر قبلی علیو میگفت!! سعی کردیم روشنش کنیم که الان اسم طرف یه چیز دیگه اس .

--

علی میگه بهش گفته ان ۷۰ تا بودجه هس برا فلان کار. علی از طرف آفر گرفته ۵۸ تا. بقیه شو علی برا تیم خودشون و یه جای دیگه فاکتور کرده!!!

--

حالا برعکسش، تو شرکت همسر اینا، یه چیزیو همسر از یکی از دوستامون پرسیده بود چقدر طول می کشه، گفته بود 10 دقیقه، یه ربع. ولی توی لیستی که همسر داشت، شرکتی که انجام داده بود، زده بود 2 روز کاری برای هر کدوم از اونا. و اختلافش از نظر قیمتی، برای اون تعداد دفعاتی که اون کارو انجام داده بودن، شده بود یه چیزی حدود 800 هزار یورو. همسر هم گزارش داده بود. دیگه نمی دونیم چیکار کردن ولی یه جورایی برای همه شون بد بود. یعنی؛ اون شرکتی که این کار رو انجام داده بود، شرکت مادر نبود و یه شرکتی بود که قرارداد بسته بود باهاشون ولی خب اینکه اینا هم به عنوان شرکتی که مسئولیت مدیریت پروژه رو داره درست چک نکرده و cost controller ها درست حساب و کتاب ها رو بررسی نکرده ان، براشون خوب نبود.

--

مهدیار یه دوست دختر داره که باهاش زندگی میکنه، خانواده اش میان آلمان، با هم میرن مسافرت و ... . ولی خانواده ی مهدیار روحشون خبر نداره که پسرشون با کسی در ارتباطه!

--

علی گفت مهدیار دنبال کار دانشجویی میگرده. گفتم میخواد بیاد شرکت ما؟ ما همیشه میگیریم دانشجو.

چند تا پوزیشن براش فرستادم، گفتم من میتونم با رئیسمم صحبت کنم.

فرداش به یواخیم گفتم، سریع گفت اگه تو میگی خوبه، میتونیم بگیریمش!! گفتم والا من راجع به سوادش که نمیتونم چیزی بگم ولی از نظر شخصیتی، پسر فعالیه و دنبال یادگیریه، اینو میتونم بگم.

ازم پرسید شما خودتون لازمش دارین تو تیم؟ گفتم نه، ما الان اون قدری کار نداریم ولی گفتم شاید تیمای دیگه بخوان. گفت فردا تو میتینگ صحبت کنیم با بچه ها، ببینیم کی چیزی داره براش.

حالا شاید مهدیار بیاد پیش ما.

خداییش فکر نمیکردم حرفم انقد برای یواخیم برو داشته باشه که حتی نخواد رزومه اش رو ببینه. البته؛ من گفتم خودم بهش که رزومه اش رو برات میفرستم.

حالا قرار شده بهش زنگ بزنه. نمیدونم دیگه به توافق میرسن یا نه، چون اگه کامل هوم آفیس نباشه، برا مهدیار رفت و آمد سخت میشه.

--

تو میتینگ خانوادگی داشتیم صحبت می کردیم. حرف راجع به یکی از بیمارای خواهر بزرگتر بود که خب ما نمیشناختیم و نمی دونم طرف دو تا زن داشت یا چی (یه چیزی تو این مایه ها بود). بچه ی خواهر کوچیک تر با یه حالت غیبت واری (که البته شوخی بود) میگه چرا فلانیو نمی گین (که یکی از آشناها بود و اتفاقا اونم دو تا زن داشت)؟ مامان میگه چیکار به مردم دارین؟ سرتون تو کار خودتون باشه.

بچه ی خواهر کوچیک تر میگه اهههه، مادرجونم هیچ وقت نمیذاره خوش بگذره .

--

اون اوایل که خواهر کوچیک تر ازدواج کرده بود، همسرش یه لقبی به مامانم داده بود؛ بهش می گفت خانم مارپل . چون مامان من تا ته و توی چیزیو در نیاره ول نمی کنه.

بچه ی خواهر کوچیک تر چند وقت پیش، از طرف دانشگاه رفته بود اردو به یه شهر دیگه تو ایتالیا. حالا مامانمم دقیقا همون روز بهش زنگ زده بود که یه حالی ازش بپرسه.

میگه مادرجون زنگ زد؛ با خودم گفتم خدایاااا! من به هیشکی نگفتم اومده ام این جا؛ این زن از کجا فهمید؟

--

همسر برام یه آگهی کار فرستاد دوباره. دیدم، اینم ربط به نیروهای مسلح آلمان داره!

برام خیلی عجیبه که برای بار سوم توی همین چند هفته ی اخیر داره این اتفاق میفته. فکر می کنم واقعا تعداد آگهی های مربوط به کارای نظامی داره بیشتر میشه.

--

حسین اینا خونه مون بودن. حسین واقعا روحیه ی بسیار حساس و در عین حال اخلاق بسیار تندی داره متاسفانه و این باعث میشه که هم خودش اذیت بشه و هم دیگرانو اذیت کنه. حالا برای ما که در حد یکی دو روز می بینیمش اکیه ولی مامان و باباش خیلی اذیت میشن.

از امسال میره مدرسه و مامان یا باباش میرن تو کلاسش می شینن که گریه نکنه و آروم باشه.

البته؛ گفت یه مدتی خوب بوده ولی متاسفانه قابل پیش بینی نیست و یهو می بینی جلوی مدرسه از مامانش جدا نمیشه.

صبح که بیدار شده بود، اومد پایین، ما تو آشپزخونه بودیم. گفتم خاله، تو صبحانه چی دوست داری؟ فارسی- آلمانی جواب داد و گفت خیار و گوجه و مارمالاد و نون و  ... . منم گفتم خب خوبه، همه ی اینا رو داریم. پسرمونم داشت اون ور بازی می کرد.

رفت بالا، یهو یه صدای جیغی اومد و بعد ساکت شد.

بعدا مامانش گفت اومده گفته از من پرسیدن صبحانه چی می خوری، من گفتم؛ فلانی (پسرمون) خندید. این peinlich ه. پاینلیش یعنی بد، ناجور، شرم آور.

حالا من اصلا حتی متوجه خنده ی پسرمونم نشدم و مطمئنم که مسخره اش نکرده. اگر هم خندیده، از جهت این بود که براش جالب بوده که مثلا این بچه خیار و گوجه می خوره چون پسر ما خودش خیار و گوجه نمی خوره. یا شاید حتی صرفا یه لبخند عادی بوده.

ولی این قدر این بچه روحیه اش حساسه که به خاطر همچین چیزی بخواد گریه کنه.

و خب کاملا قابل درکه که مدرسه هزار بار سخت تر از اینه شرایطش.

البته؛ بچه، رفتارهای پدر و مادرشو به ارث برده وقتی آدم نگاه می کنه ها.

به مامان حسین میگم خب از روانشناسی، کسی کمک نگرفتی؟ میگه چرا. روانشناسه گفت تو باید خودتو تغییر بدی. هر وقت تو تغییر کنی، بچه ات هم تغییر می کنه.

مامان حسین اینو قبول داشت ها و خودشم می گفت که یه سری کارا کردم که خودم تغییر کنم و تاثیرشو هم دیدم.

ولی خب هنوز خیلی مونده تا واقعا بتونه خودشو/بچه شو تغییر بده. خیلی زندگیشون سخته الان. خدا بهشون صبر بده. حسین واقعا آدمی نیست که هر کسی بتونه باهاش کنار بیاد. فقط باید یه معجزه اتفاق بیفته تا بدون کمک مداوم یه روانشناس بتونن مثل بقیه زندگی کنن.

--

مامان حسین میگه نمی دونم ده بیست سال دیگه چیکار می خوایم بکنیم با این بچه. بابای حسین میگه ده سال دیگه؟ 5 6 سال دیگه منتظر باش. قشنگ دعوامون میشه تو خونه :)))).

آخه، حسین اخلاق تندشو دقیقا از باباش به ارث برده و روحیه ی حساسشو از مامانش. حالا ترکیب اینا باعث میشه روزی 10 بار عصبانی بشه و درو بکوبه و ... . حالا شما فکر کنین تو دوره ی نوجوونی قراره چی بشه.

امیدوارم تا اون زمان یه فکری بکنن براش و خوب بشه. خدا کمک کنه بهشون واقعا.

--

چند بار هی به پسرمون گفتم وقتی میای خونه، همه ی دفتر و کتاباتو بیار تا نگاه کنم که اگه اشتباهی داری، درستش کنیم و این طوری نشه که زیاد بشه و مثلا بعدا آخر ترم مجبور بشی بیست تا غلط رو درست کنی.

هی هر روز یادش میرفت. آخرش یه روز گفتم اگه امروز نیاری، فردا ساعت ۱۱.۳۵ از مدرسه ورت میدارم و ogs (همون جایی که بعد از مدرسه نگهشون میدارن و بازی میکنن) نمیری که اگه جا گذاشته بودی، بتونی برگردی و ورداری.

فرداش همه رو آورده بود :/!

بعد هی روانشناسا میگن بچه رو تهدید نکنین و اینا. بابا، گاهی فقط تهدید جوابه .

--

ابروهاشو به شکلی شیطنت وار و عشوه دار بالا و پایین میکنه. میگه اینو فقط کسایی که موهاشون مشکیه بلدن!! میگم چرا؟ کی گفته؟ یه عالمه اسم بچه میگه که موهاشون مشکیه و می تونن و یه عالمه اسم بچه میگه که موهاشون مشکی نیس و نمیتونن !!